Κυριακή, Ιουλίου 01, 2007
Συνενοχή
Όταν σε βλέπω να κρυφογελάς,
Όταν μια παιχνιδιάρικη ενοχή διαγράφεται
στα ερμητικά κλειστά σου χείλη
Που μόνο οι άκρες τους τραβιούνται και
σε κάνουν να μοιάζεις με πονηρό παιδί
Με πλημμυρίζει μια συν-ενοχή, μια αύρα…
Μια φανταστική παρουσία
που μόνο οι δυο μας βλέπουμε στον κόσμο τούτο
Έρχεται και με γαργαλά κι ολόκληρο το είναι μου γελά,
όπως μόνο τα ζηλιαρόγατα γελούν,
όταν τα γαργαλάνε οι δικοί τους…
οι αγαπημένοι… οι έμπιστοι…
...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Aχ.......
Αχ...
Τι βογγάτε, ρε παιδιά;;
Χαζή ερώτηση... Βογγάμε γιατί είμαστε ηλίθιες... είναι προφανές...
Ναι, το καμιά φορά μου άρεσε...Πολύ ομορφο στο σύνολό του -όχι το συνολάκι του:)
Γεια σου, Γεώργιε! Το σχόλιο μάλλον πήγαινε στο επόμενο ποστ, έτσι δεν είναι; Το see-through συνολάκι του δεν σ' άρεσε;;
Δημοσίευση σχολίου