Έτσι κι αλλιώς…

Ο χρόνος σου μετέβαλε την αίσθηση του δικού μου χρόνου.
Η ματιά σου μετέτρεψε την εικόνα του κόσμου μου.
Η αγάπη σου άλλαξε τον τρόπο μου ν’ αγαπώ.

«Σκοπός των σχέσεων δεν είναι η ευτυχία, αλλά η μεταμόρφωση»
...

Πού περπατάς…

Στου ζεϊμπέκη τη μαύρη γειτονιά
πες της να μην πολυγυρνάει.
Κάνει κι ο Χάρος παγανιά
κι αθέλητα την ακουμπάει.

Τ’ άγγιγμα αυτό είναι βαρύ·
σαν τα δεσμά του σκλάβου.

Καλύτερα ανάλαφρη
μ’ αλυσιδάκι όλο χάρη,
απ’ όπου κρέμονται σκερτσόζικα
όλης της γης οι χάροι…

...

Σημάδι ο ύπνος

Όταν ο ύπνος σου παραπαίει μεταξύ

σκότους και φωτός
πανδαιμόνιου και σιωπής
άρνησης και παράδοσης
αγωνίας κι εγκατάλειψης
ζωής και θανάτου

…δεν είσαι καλά…

...

Πάλι ερήμην...

Πιο άσχημο κι από το ν’ αγαπάς ερήμην
είναι να πάψεις ν’ αγαπάς ερήμην.

Να μην ενδιαφέρεται ο άλλος
ούτε καν γι’ αυτήν σου την αλλαγή.

Ίσως η αγάπη είναι υπερτιμημένη.
Και για πολλούς περιττή ή και φορτική.

Ή απλώς αδιανόητη…
Συναισθηματικά μη αποδεκτή.

Ίσως κάποιοι να νοιώθουν, πως δεν την αξίζουν·
ίσως κάποιοι να μην την αξίζουν κιόλας.

Αλλά η αγάπη δεν πάει έτσι.
Χαρίζεται πάντα ερήμην.

Κι αποχωρεί ερήμην...

Υ.Γ.
Για να μην παρεξηγούμαι:
Αγάπη για μένα είναι μόνο η ενεργητική αγάπη.

Αγάπη είναι το ενεργό ενδιαφέρον, οι πράξεις κι ο χρόνος σου.

Δεν είναι τα "Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς".

Μπορεί το συναίσθημα να μην τελειώσει ποτέ. Οι πράξεις τελειώνουν. Ή δεν αρχίζουν ποτέ. Γι' αυτήν την αγάπη μιλάω.
...

Δυστυχώς... χάσαμε...

Σε 60’s ατμόσφαιρα
κάθισα να απολαύσω μια κινηματογραφική προβολή
στον φρεσκοασβεστωμένο τοίχο του μυαλού μου.
Ήθελα μόνο να γιορτάσω την τόσο πρόσφατη απολύμανσή του…

Έβαλα ένα ποτό
και χώθηκα στην πολυθρόνα μιας πανηγυρικής αδράνειας.

Μα τα μυρμήγκια επανεμφανίστηκαν δριμύτερα.
Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν σα δαιμονισμένα
πάνω στην αυτοσχέδια οθόνη
και να παρασύρουν μαζί τους

κάθε όμορφη, δημιουργική στιγμή του έργου.

Σαν σε αστιγματική όραση
επιμηκύνονταν τα μηδενικά και γίνονταν πρόσκαιρα άσοι.
Μα όχι…
ήταν στ’ αλήθεια οι κύκλοι που κρέμαγαν
και μετατρέπονταν σε παράλληλες ευθείες διαδρομές.
Πάνω… κάτω…

Και το χρώμα -δαλτωνικό.
Ξεθώριαζε σταδιακά σε άσπρο και μαύρο.
Σε τοίχο και μυρμήγκια.

Η ταινία έμεινε να γυρνά ασκόπως

-τακ, τακ, τακ-
γύρω από μια παλιά, παρατημένη πομπίνα…

Κι εγώ με ένα μισοάδειο ποτήρι στα χέρια
να χαζεύω τα μυρμήγκια.
Πάνω… κάτω…

...

Ξαφνικά...

...άρχισε να μπάζει...

Άσ’ το…

Μην ψάχνεις για δικαιολογίες…
Μην ψάχνεις για άλλοθι…
Αυτά που κάνεις είσαι.
...

Bang-Bang

Η πληγή δεν κλείνει,

όσο την προστατεύεις και την κρατάς δεμένη.
Άσ’ την ανοιχτή, μην τη φοβάσαι.
Μόνο έτσι θα κλείσει.

(Κι αν είναι μεγάλη… μια έτσι, μια αλλιώς…
Ποτέ όμως συνεχώς δεμένη)

...

Να παραγγείλω δικό μου;

Τα περισσεύματα είναι πάντα λίγο…

άνοστα…

και κρύα…
και ξεφτίλα…

Σκύλοι είμαστε;
...

Ακροβατώντας

Πέρα απ’ τις επιθυμίες, υπάρχει η αναγκαιότητα.
Τι μας καθορίζει;
Ποιο είναι το όριο των δυνατοτήτων μας;
Πού βρίσκεται το μεταίχμιο της ύπαρξής μας;

...

Πάντα αργά…

Λίγο θέλαμε -να! ένα τσακ-
για ν’ αγγίζαμε τ’ άστρα.
Ήταν όμως αργά·
ήδη ξημέρωνε μέσα στον καθένα μας
η επόμενη ημέρα του…

...

Κρίμα...

Η θάλασσα της έγινε βόρβορος

...

Είσαι αχάριστη!

Είναι 300 κιλά,
τρώει και ροχαλίζει σαν ζώον,
την παρακολουθεί,
ψάχνει τα σκουπίδια της,
της συμπεριφέρεται λες και είναι μωρό,
έχει καβούρια στις τσέπες,
βαριέται να κουνηθεί,
δεν την υποστηρίζει στους άλλους όταν έχει δίκιο,
την βγάζει όλη μέρα μπροστά στο PC
και επιπλέον την κάνει ρόμπα σ' όλον τον κόσμο.

Κατά τ’ άλλα φταίει αυτή για όλα.
Όχι, πως δεν φταίει. Φταίει· που κάθεται μαζί του.
Εγώ θα γινόμουν πρεζάκι και θα κοιμόμουν στα παγκάκια καλύτερα.

...

KnockOut

Μια γερή μπουνιά στις εμμονές
Κι αρχίζεις να μετράς μέχρι το 10…

Δεν πρέπει να σηκωθούν πριν απ’ αυτό.

Γιατί αν το παίξεις στα σημεία…
Τη γάμησες.
...