Τέλος εποχής

Πάμε για ψώνια!
...

Αχ, θάλασσά μου σιωπηλή…

Δεν είχες να μου δώσεις τίποτα
Το ήξερα
Το ανακάλυπτα μέρα με την ημέρα.
Μόνο αυτήν σου την υπερκόσμια
Σιωπή
Σιωπή των λόγων και των παύσεων
Των κορμιών
Των ματιών
Των πράξεων
Σιωπή που πλημμύριζε
Σα θάλασσα
Την από πάντα απλέρωτη
Χωρίς εσένα
Ψυχή μου.

Τώρα απέμεινε σκέτη σιωπή
Σιωπή των ανθρώπων…

…που δεν αγαπιούνται πια.


-αβάσταχτο κενό-

Απλή λογική

Τα κρίνα στο βάζο μαράθηκαν.
Μπορούμε όμως πάντα να τα γυρίσουμε ανάποδα,
να τα κρεμάσουμε σε μια γωνιά
και να τα αποξηράνουμε.

Όπως έκαναν οι γιαγιάδες μας.
Εκείνες φυλάκιζαν τ’ άνθη τους
ακόμα και στις σελίδες των αγαπημένων τους βιβλίων.

Το ανακαινισμένο feng shui όμως
λέει όχι σ’ αυτήν την τακτική·
λέει ν’ αγοράζουμε συνέχεια φρέσκα.
Καινούρια…
Ν’ ανανεώνεται -λέει- η ενέργεια.

Βλακείες…
Το καλύτερο απ’ όλα είναι να έχεις γλάστρες,
να τις ποτίζεις, να τις κρατάς στο φως,
να τις φροντίζεις και να τις αγαπάς,
κι έτσι θα έχεις πάντοτε
λουλούδια…
...

Χάρτινο το φεγγαράκι...

Είχες δίκιο…
Πιστεύω. Πίστεψα.

Το εύκολο θα ήταν να συνεχίσω
με ένα πανηγυρικό
«Δυστυχώς!»
Αλλά όχι…

Θα συνοδεύσω
το άτυχο ρήμα μου
με ένα απλό-απλούστατο
και ακόμα και σε τούτη την περίπτωση
μαθηματικό
If-then:

Αν πίστευες κι εσύ…
τότε
-και μόνον τότε-
θα ήταν αλήθεια.

Αλλά…
Δυστυχώς!

(Είδες που βρήκε τη θέση του
κι αυτό το έρημο,
το μεγάλο,
το τεράστιο
«Δυστυχώς»;)
...

Ανόητοι άνθρωποι…

Ανόητα ανθρωπάκια…
…είμαστε όλοι.
Και οι νοήμονες οι ανοητότεροι όλων.
...