
Ξύπνησα πολύ πρωί σήμερα. Είχε μουδιάσει το πόδι μου. Πολύ συχνά μου μουδιάζει κάτι τελευταίως. Μια το πόδι, μια το χέρι, το μυαλό κάθε νύχτα, η καρδιά κάθε που ανοίγω τα μάτια και θυμάμαι πάλι απ’ την αρχή…
Μια καινούρια ημέρα ξεκίνησε λοιπόν κι εγώ έχω πολλές ώρες μπροστά μου για να μουδιάσω ολόκληρη. Έχω να πάω και σε γάμο το βράδυ…
Τους γάμους τους τιμάω πάντα με μπόλικο αλκοόλ. Στον δικό μου είχα πάει ήδη φτιαγμένη. Περιμένοντας να τελειώσει ο προηγούμενος -ήταν βλέπετε, και ακόμα είναι, πολύ in η εκκλησία που παντρεύτηκα- είχα πλακώσει τις βότκες, ενώ στο άλλο σπίτι ο μέλλων τότε σύζυγός μου κατάπινε με τους φίλους του σφηνάκια τεκίλας.
Ωραία μέρα… ωραία νύχτα… Δεν θυμάμαι τίποτα… Έχω μόνο μια αμυδρή εικόνα ενός ετερόκλητου πλήθους να με κοιτάζει με περιέργεια και στη συνέχεια να μου σφίγγει το χέρι… Δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιοι μου ευχήθηκαν τότε βίο ανθόσπαρτο… Μουδιασμένη…
Στο τέλος της χαιρετούρας είχε μουδιάσει και το στόμα μου από το πολύ χαμόγελο… Να, αυτό ήταν κάτι πρωτότυπο… το θυμάμαι…
Γάμος και σήμερα λοιπόν… Πάω να γίνω όμορφη για να στηθώ στην ουρά μιας ακόμα μεγάλης στιγμής…
Περιττό να σας πω, πως θα είμαι μουδιασμένη…
...