Τα καλά παιδιά

Πέντε λεπτά θέλουμε ακόμα για να φτάσουμε στον προορισμό μας,
είπε ο ταξιτζής σε άψογη ελληνικήν και άναψε το τρίτο τσιγάρο της σύντομης διαδρομής.

Α, πολύ ωραία!, απάντησε η Μαρίνα με ένα αμυδρό χαμόγελο. Κόντευε να πνιγεί από τον καπνό, αλλά δεν τολμούσε να πει κάτι. Ήταν πάντα ευγενική με όλους και το μόνο της μεγάλο ελάττωμα ήταν ότι μέσα της απαιτούσε να είναι κι οι άλλοι ευγενικοί μαζί της.

Στην ουσία ήθελε κι αυτή -όπως οι περισσότεροι- όλους τους άλλους ίδιους με τον εαυτό της. Η ευγένειά της εξαντλούνταν στη συμπεριφορά της και σχεδόν απεχθανόταν όλους αυτούς τους μυστήριους με τους «κακούς» τρόπους και τις ιδιομορφίες του. Με λίγα λόγια απλώς ανεχόταν -δεν αποδεχόταν- τους ανθρώπους και μέσα της έβραζε.

Να, αυτόν τον ταξιτζή τώρα, ας πούμε, ευχαρίστως θα του έπαιρνε το τσιγάρο από το στόμα και θα του το έχωνε πουθενά αλλού. Αλλά είπαμε: ήταν ευγενική… Και επαφιόταν στους νόμους... Ή μάλλον επεδίωκε νόμους και κανόνες για καθετί που την ενοχλούσε προσωπικώς...

Ναι, η Μαρίνα ήταν πάντα ευγενική, έντιμη, πρόθυμη και νομοταγής· ήταν αυτό που λέμε «καλό παιδί»… Μόνο, που κάποιοι κοντινοί της άνθρωποι είχαν αρχίσει με τα χρόνια να υποψιάζονται, πως στην πραγματικότητα δεν συναισθανόταν τίποτα, ούτε ενδιαφερόταν για κανέναν, ακολουθούσε μονάχα με ευλάβεια όλα τα τυπικά.

Για ‘κείνη ένα είχε σημασία· το μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα: «Γιατί όλα σ' ΕΜΕΝΑ;» Όλα μια χαρά της πήγαιναν, μην φανταστείτε, όσο πάνε σ’ όλον τον κόσμο δηλαδή, αλλά έτσι είναι τα «καλά παιδιά»: απαιτούν από το σύμπαν να τα επιβραβεύει διαρκώς για την βεβιασμένη καλοσύνη τους… Αλλιώς καταριούνται την ώρα και τη στιγμή, που γεννήθηκαν με μαύρη μοίρα…

Τελικά, τα «καλά παιδιά» είναι μάλλον εγωιστικά και μίζερα παιδιά. Και όλη τους η μιζέρια συμπυκνώνεται σ’ αυτό το υποκριτικό και άτολμο χαμόγελο της ψευδοανοχής και του συμβιβασμού.

Το χαμόγελο, που όλες οι θρησκείες προωθούν στους οπαδούς τους και όλες οι κοινωνίες επικροτούν στους μικροαστούς τους…