Αδιέξοδο

Μην μ’ αγαπάς. Με κουράζει η αγάπη.

Κι αν δεν στο πω ποτέ;
Τη νοιώθω.

Κι αν φύγω μακριά;
Θα υπάρχει.

Κι αν πάψω να υπάρχω εγώ;
Θα θυμάμαι.

Να σκοτώσω την αγάπη;
Θα την αναπολώ.

Τι θέλεις να γίνει;
Θέλω να ψάχνω την αγάπη.

Να σου την κρύψω;
Είναι αδιέξοδο, μωρό μου. Τώρα πια ξέρω…

Και τι να κάνω;
Θα συνεχίσεις εσύ να μ’ αγαπάς κι εγώ να ψάχνω την αγάπη.

Μα αφού τη βρήκες!

Δεν με καταλαβαίνεις…
Δεν σε καταλαβαίνω…

Μωρό μου, βαριέμαι…
Κι εγώ στεναχωριέμαι…

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι…
Και πώς να μην στεναχωριέμαι;
…

Αγάπη μου;
…

Αγάπη μου; Αγάπη μου; Αγάπη μου;

...

Είμαστε ήδη εδώ...

Δεν αρκούν τα βήματα

που κάποτε θα οδηγήσουν σε κάποιον προορισμό·

κάθε βήμα οφείλει να είναι βήμα και προορισμός μαζί.

Goethe

...

Πειράζει;

Τι σε κάνει να βαριέσαι; Τι σου κρατάει το ενδιαφέρον; Γιατί;
Είμαστε όλοι τόσο αλλιώς...

Να λυσσομανάς για κάτι ιδιόρρυθμο,
να χασμουριέσαι στα πολύχρωμα πάρτυ…

Να φτιάχνεσαι με τα μικρά δικά σου,
να χαλιέσαι με τα «αντικειμενικώς» σημαντικά κι ωραία…

Είμαστε εμείς και έτσι είναι…
Πειράζει;

Κρατήσου

Σεργιάνι στην ψυχή σου.
Πόλεμος. Ανακωχή. Ειρήνη. Θάνατος.
Επωδός προδιαγεγραμμένης πορείας.

Καλοκαιρινή σερενάτα στους βράχους.
Λειψυδρία.
Πέρασμα πάνω από δύσβατα γεφύρια.
Σάλτο μορτάλε.

Περίγραμμα ενός ορίζοντα σκοτεινού.

Κούραση. Περιχαράκωση.
Βεβαιότητες και αυτοματισμοί.
Μεμονωμένοι περισπασμοί από το τίποτα.

Χειμώνας. Γλιστράς…
...

Ζεν 2

Οι στιγμές σου αφηρημένα βλέμματα, περαστικά, τυχαία…
Παίρνουν τα πράγματα το χρώμα των ματιών σου…

Σαν όμως η ύπαρξη πάψει προς ώρας να χαζεύει,
σαν η ψυχή αφουγκράζεται κι ο χρόνος αιωρείται…

…τότε και μόνον τότε αισθάνεσαι,

πως ζεις αληθινά…
...

Ζεν

Ένα άγγιγμα στα ακροδάχτυλα,

ολόκληρος ο κόσμος…

...

Περιμένοντας

Στην αμμουδιά κείτονταν δύο κοχύλια,
ξεβρασμένα από τη θάλασσα πριν χρόνια πολλά.

Εγκαταλελειμμένα απ’ το σκουλήκι τους,
κουβαλούσαν μέσα τους μονάχα τον αχό απ’ την αλλοτινή ζωή τους.

Το σκουλήκι… ας ήταν σκουλήκι· αυτό τά 'κανε να σαλεύουν…

Τώρα πια έρμαια στους αέρηδες και στα χέρια βάναυσων παιδιών,
συντρόφευε το ένα τ' άλλο

και γύρω βότσαλα… και γύρω πέτρες κι άμμος...

Πέτρα κι αυτά, περίμεναν να λιώσουν και να εξαφανιστούν
απ' του καιρού τ' ανάλαφρο γλείμμα…
Ή κάποια φουσκοθαλασσιά να τα σαρώσει
και να χαθούν μέσα στο κύμα…

Ναι, μόνον αυτό περίμεναν·

μια κρύα μέρα του χειμώνα, να χαθούν…

Μα όμως... ίσως χάνονταν μαζί…

Αυτή ήταν η φρούδα τους κι ανόητη ελπίδα...

...

Κι όμως…

Κι όμως, ψυχή μου,
το κενό πλημμύρισε
από εσένα…

...