Μυστήριες συναλλαγές

Πώς γίνεται να μην δίνεις δεκάρα
και να ζητάς και τα ρέστα;

...

Καντεμιά;

Κι εκεί που όλα ήταν ρομαντικά κι ωραία…
μας πείραξε το σούσι!
Και την βγάλαμε στην τουαλέτα…

Το ωμό, λέει, είναι μπαμπέσικο πράγμα…
Πρέπει να το ‘χεις συνηθίσει.
Να το αντέχει το στομάχι σου…

Το σερβίρουνε και κυριλέ και δεν ξέρεις τι τρως…

Την επόμενη φορά, θα παραγγείλω

αγνή, ελληνική παραδοσιακή κουζίνα.
Ένα πιάτο απ’ αυτά που κάνεις μπλουμ μέσα στη σάλτσα
και φχαριστιέται η ψυχή σου.

Τέρμα με την ωμή λιτότητα της μυστηριώδους Άπω Ανατολής...

...

Καιρού μη θέλοντος…

Όταν έχεις κολυμπήσει μέχρι τη μέση του πελάγους με κόντρα καιρό,
γιατί θεωρείς πως θα γυρίσεις με ευνοϊκό
και οι δυνάμεις θα σου φτάσουν,
μα ξάφνου γυρίσει,
η επιστροφή γίνεται σχεδόν ακατόρθωτη.

Καταβάλλεις τις τελευταίες σου προσπάθειες
με κομμένη την ανάσα και κράμπες ανυπόφορες
να φτάσεις στο κοντινό, μα έρημο νησάκι,

που θυμάσαι πως μόλις προσπέρασες.

Ή αφήνεσαι να παρασυρθείς
από τα κέφια του καιρού…

...

Αργά...

Έχεις γίνει ένα με το δέρμα μου.
Σε τραβάω με τα νύχια, ξεσκίζω τις σάρκες μου, ματώνω.
Θα σε βγάλω από πάνω μου κι ας μείνω μισή…

Αγάπη μου…
...

Dear God, don't give me strength!...

Θάνατος αργός...

Μεσημέρι αποκοιμήθηκε η αγάπη μου,
αφού πρώτα μουρμούρισε λόγια αναπάντεχα,
μαύρα και κόκκινα, λόγια πικρά.

Ένα πρωί ξανάνοιξε για μια στιγμή τα μάτια,
με άγγιξε στα ακροδάχτυλα
και μού ‘πε το αντίο.

Δεν την ξανάδα από τότε… και ούτε θα την ξαναδώ.

Η αγάπη πεθαίνει αργά… και βασανιστικά…

...

Μια νίκη αφιερωμένη

Δε μου λες, ρε μπαμπά… αυτές εδώ τις γκόμενες τις ήξερες;
Κάπου εκεί δίπλα σου πρέπει να προπονούνταν κι αυτές το ’29…
Άσχημες φαίνονται όμως… Εσύ ήθελες όμορφες…

Αχ, μπαμπά μου, κι η μαμά δεν είναι καλά τελευταίως…
Φοβάμαι, πως θά ‘ρθει να σε βρει…
Να πλακώνεστε πάλι εκεί… πού σκατά είσαι τώρα…
Σε νοιάζει καθόλου;

Την καημένη, ελπίζω να περάσει καλύτερα, όταν φύγει από ‘δώ…
Εσύ καλά περνάς;

Πάντως σήμερα ο Πανιώνιος νίκησε στη Γαλλία 2-0!!!
Σε νοιάζει;
Στο λέω, μήπως τυχόν σε νοιάζει…

Εμένα, να σου πω την αλήθεια, δεν με πολυνοιάζει…
Αλλά να… σε θυμήθηκα…

Πανιωνάρα, μπαμπά μου… είναι κι αυτός μια ιδέα…
Μια ζώσα ανάμνηση από τα χρόνια εκείνα…

Βοήθειά μας...

Ο Όμηρος

Ήταν όμηρος, δεμένος σε ξύλινο κατάρτι·
όμηρος του ίδιου του τού εαυτού.

Αποφασισμένος ν’ ακούει τις Σειρήνες για πάντα,
μα ποτέ του να μην τις αγγίζει.
Ποτέ να μην ενδίδει στον πειρασμό τού τώρα.

Είχε φτιάξει, βλέπετε, μέσα του ένα παραμύθι,
πως προορισμός του στη ζωή
ήταν να φτάσει σε κάποια μακρινή Ιθάκη…

* Βέβαια, ο Όμηρος ήταν και τυφλός…

Η σιωπή

Μια φορά μου 'χες πει
«Δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως…

μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη»

Λίνα Νικολακοπούλου
...

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον

Τα ποταπά αισθήματα
κι η μικροπρέπεια,
όσο καλά κι αν είναι κρυμμένα,
ξεχειλίζουν ακόμα και μέσα από
αδιάφορες λέξεις,
τυποποιημένες εκφράσεις
και λόγια του συρμού.

MSN

Γλυκιά παγίδα

Πέρσι το καλοκαίρι παγιδεύτηκα
ανάμεσα στη θάλασσα και τη στεριά,
ανάμεσα στον Ήλιο και τη Σελήνη.

Τέτοια γλυκιά παγίδα,
τέτοιο απόκοσμο χάραμα στην άκρη του γιαλού…
Μόνο στα όνειρα…

...

Κατάθεση ψυχής

Αι, της αγάπης μαχαιριά,
μας γάμησες την καρ(υ)διά!!



(είπαμε: στα λαϊκά άσματα προσθέτουμε πάντα! φωνήεντα…)

Υ.Γ. Έτσι δε λένε πάντα όλοι αυτοί οι μυστήριοι;

«Στην καινούρια μου δουλειά, έκανα κατάθεση ψυχής...»

Φυγή

«Θέλω να έχω μόνο πράγματα,

που μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν.

Ευτελή.

Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους

και μετά να στεναχωριέμαι που τα έχασα»,

είπε και αρνήθηκε να δεχθεί ένα ακριβό δώρο από κάποιον φίλο.

Στη συνέχεια είπε αντίο και φεύγοντας αναρωτιόταν λυπημένος,

πώς έκανε το λάθος να έχει φίλους...

...

Μια βδομάδα λειψή…

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Είμαι λυπημένη.
Πάντα ζούσα τη νύχτα.

Μια νύχτα σαν και τούτη, ζεστή και μελαγχολική,
γεννήθηκε μέσα μου η σκέψη.
Την δεύτερη η αγάπη.
Και την τρίτη η ανάγκη.
Την τέταρτη νύχτα πέθανα.

Όχι, δεν μιλώ συμβολικά.
Τέσσερις νύχτες…

Κι από τότε γεννιόμουν Σαββατόβραδο και πέθαινα Τετάρτη…

Τώρα τα μάγια λύθηκαν

κι ούτε γεννιέμαι, ούτε πεθαίνω...

Και κάθε μέρα είναι Καθημερινή.

...

Χωρίς διαιτησία

Μετά από σκέψη, ξανακατέληξα στην αρχή,

πως δεν χρειάζεται κανείς προστασία,

πάρα μόνο αν είναι κάτω των 8 ετών.

Ο καθένας βάζει μόνος του τα χεράκια του

και βγάζει τα ματάκια του.
Πρέπει να υποστεί τις συνέπειες.

Όπως επίσης, ο καθένας έχει το δικαίωμα

να γνωρίζει τι συμβαίνει όσον τον αφορά

και να αποφασίζει μόνος του, πώς θα δράσει.

Οι διαιτητές είναι περιττοί στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και συχνά ιδιοτελείς…

Ή απλώς μαλάκες…

Απελπισία

Περίπου στα μισά της διαδρομής,

ακούμπησα κάτω το σακίδιο μου και ξάπλωσα στο χώμα.

Το καταφύγι ήταν πολύ μακριά ακόμα

κι η επιστροφή γεμάτη γκρεμούς.

Πώς έφτασα μέχρι εδώ;

Έκλεισα τα μάτια και προσευχήθηκα

να διακτινιστώ στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Χωρίς πίστη όμως

δεν εισακούγεται καμιά σου επιθυμία·

κι έτσι μόλις ανέτειλε ο ήλιος,

παράτησα το σακίδιο στη μέση του πουθενά

και βούτηξα στο κενό…

...

Oh yes, it is…

He heard it through a gravevine;

the circles of hell are unwanted but full,
while heaven is empty and still unavailable…

W. H. A.T. Ann Audtistico (English-Spanish poetess)

...

Πάει κι αυτό

Τέλειωσε άλλη μια παρτίδα από ‘κείνο το παιχνίδι,

το πώς το λένε,
που παίζουν τ’ αγοράκια με τα κοριτσάκια

και μετά τραβάνε όλοι μαζί τις κοτσίδες και τα τσουλούφια τους…

Ψάρακλες μέχρι τα γεράματα,

παίζουμε καλά μόνο όταν δεν μας νοιάζει η έκβαση του παιχνιδιού.

Όποιος νοιάζεται, σκοντάφτει και τη μούρη του λεκιάζει.

Κι όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα.

Μούσια…

Όποιος λέει ψέματα, τη βγάζει καθαρή

και φεύγει με έπαθλο ένα δάκρυ

και 5 μούντζες από τους φίλους του χαμένου.

Σκατοπαίχνιδο… δεν ξαναπαίζω.

Ώ ρε βαρεμάρα…

Καλά, μπορεί και να ξαναπαίξω, άμα λάχει.

Σε καμιά εικοσαριά χρόνια…

...

Το στερεότυπό μου

Έδεσα έναν γκόμενο με τη σκέψη απ’ όλες τις πάντες,
χέρια-πόδια, μην μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες,
τον στερέωσα καλά να μην πέφτει,

κι έγινε κατ’ αρχήν στέρεος.

Με τον καιρό

κι επειδή ήταν τρομερός τύπος,
έγινε το στερεότυπό μου.

Είναι το δικό μου στερεότυπο,
το θαυμάζω και το υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου.

Το μόνο,
πως κάθε τόσο πρέπει να πηγαίνω και να τον ξαναστερεώνω,
γιατί χαλαρώνει η δέσμια σκέψη μου… γμτ!!

Τότε μπερδεύομαι…

...

Blogs

«Διανοούμενοι»
λογοχαριεντίζονται
κι αερογαμούν

...