Μεσημέρι αποκοιμήθηκε η αγάπη μου,αφού πρώτα μουρμούρισε λόγια αναπάντεχα,
μαύρα και κόκκινα, λόγια πικρά.
Ένα πρωί ξανάνοιξε για μια στιγμή τα μάτια,
με άγγιξε στα ακροδάχτυλα
και μού ‘πε το αντίο.
Δεν την ξανάδα από τότε… και ούτε θα την ξαναδώ.
Η αγάπη πεθαίνει αργά… και βασανιστικά…
...
4 σχόλια:
Με κίνδυνο να θυμίσω κάποια άλλη, θα πω πως αυτό που έγραψες είναι φοβερό. Με όλες τις έννοιες που δίνουμε στη λέξη.
Είναι μέσα μας και ζωντανή.
οχι, ρε κορίτσια...τι θα μείνει;
Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν έχεις δίπλα σου αυτόν που αγαπούσες. Ακόμα κι όταν έχει πει λόγια σκληρά. Πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο που θα θυμάσαι. Ένα μικρό κομμάτι ευτυχίας που θα σου τον θυμίζει. Πάντα...
3 pad, απλώς οδυνηρό...
σπίθα, δεν πεθαίνει η αγάπη εν γένει...
morfea, ναι, πάντα...
Δημοσίευση σχολίου