Μια τιτάνια παρουσία στέκεται μπροστά μου.
Μια παρουσία, που υποκινεί το χρέος μου και την αμφισβήτηση ταυτόχρονα προς την ίδια την ύπαρξη. Τη δική μου κι όλων των άλλων πραγμάτων, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.
Μια παρουσία πέρα απ’ τη ζωή μου, πέρα απ’ τη λογική μου, πέρα απ’ το Εγώ μου.
Παγιδευμένη στα όρια του αρχέτυπου παραδείσου και της πολυτάραχης γήινης ιδιοσυγκρασίας, προσπαθώ μάταια να δραπετεύσω. Μα δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση.
Εκείνος -ο Φύλακας των πυλών- με κοιτάζει ίσια στα μάτια, ενόσω προσπαθώ να αποφασίσω. Αγέρωχος, ακίνητος κι αμίλητος, στέκεται μοναχά και παίζει με τα κλειδιά του, στοιχηματίζοντας με τον εαυτό του, ποιο θα προσπαθήσω να του αρπάξω στο φευγιό μου.
Κι εγώ εκεί, στις παρυφές του καθετί τραβάω και σπρώχνω και αγκομαχώ. Πρώτη σκέψη να κόψω το χέρι μου, να απελευθερωθώ απ’ τις χειροπέδες της μοίρας. Ο χρόνος όμως αδυνατίζει τον καρπό μου κι ίσως κάποια στιγμή το χέρι μου γλιστρήσει μέσα απ’ το σίδερο.
Ίσως τότε, όταν ο πόνος δεν θα είναι πια αφόρητος, να είμαι σε θέση να πω ένα Ναι ή ένα Όχι. Ν’ αποφασίσω. Να διαλέξω.
Και τότε ο Φύλακας θα ξαναπάρει την αληθινή του μορφή· εκείνη που του χάρισε ο ρέων Χρόνος…
Μια παρουσία, που υποκινεί το χρέος μου και την αμφισβήτηση ταυτόχρονα προς την ίδια την ύπαρξη. Τη δική μου κι όλων των άλλων πραγμάτων, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.
Μια παρουσία πέρα απ’ τη ζωή μου, πέρα απ’ τη λογική μου, πέρα απ’ το Εγώ μου.
Παγιδευμένη στα όρια του αρχέτυπου παραδείσου και της πολυτάραχης γήινης ιδιοσυγκρασίας, προσπαθώ μάταια να δραπετεύσω. Μα δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση.
Εκείνος -ο Φύλακας των πυλών- με κοιτάζει ίσια στα μάτια, ενόσω προσπαθώ να αποφασίσω. Αγέρωχος, ακίνητος κι αμίλητος, στέκεται μοναχά και παίζει με τα κλειδιά του, στοιχηματίζοντας με τον εαυτό του, ποιο θα προσπαθήσω να του αρπάξω στο φευγιό μου.
Κι εγώ εκεί, στις παρυφές του καθετί τραβάω και σπρώχνω και αγκομαχώ. Πρώτη σκέψη να κόψω το χέρι μου, να απελευθερωθώ απ’ τις χειροπέδες της μοίρας. Ο χρόνος όμως αδυνατίζει τον καρπό μου κι ίσως κάποια στιγμή το χέρι μου γλιστρήσει μέσα απ’ το σίδερο.
Ίσως τότε, όταν ο πόνος δεν θα είναι πια αφόρητος, να είμαι σε θέση να πω ένα Ναι ή ένα Όχι. Ν’ αποφασίσω. Να διαλέξω.
Και τότε ο Φύλακας θα ξαναπάρει την αληθινή του μορφή· εκείνη που του χάρισε ο ρέων Χρόνος…
6 σχόλια:
Εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρεις.
ladybug, τι να καταφέρω; Να βγω απ' την αγωνία της ύπαρξής μας; Ε, θα γίνει κι αυτό κάποτε... θέλοντας και μη... Εκτός αν προλάβω και γίνω γκουρού :)
lol βρε synas. Η προηγούμενη απάντηση ήταν όλα τα (λ)εφτά. Αν πάντως τα καταφέρεις να γίνεις γκουρού πες κάτι και σε μας που ονειρευτήκαμε να σώσουμε τον κόσμο.
:))))
dora, εντάξει, θα τα γράψω όλα στο gurusynas.blogspot.com...
mary, :)
Ναι, γιατί όχι?
:)
Δημοσίευση σχολίου