Πλουσιότερη

Περπάτησα στα μέρη σου, είδα τους στάβλους σου, γνώρισα τ’ άλογά σου, τα χάιδεψα, έζεψα κάποιο, το καβάλησα... Καλπάσαμε μαζί στα λιβάδια, γίναμε για λίγο ένα, νοιώσαμε ο ένας του άλλου τον κραδασμό απ’ τα καπούλια… Ο αέρας μου έπαιρνε τα μαλλιά κι ένοιωθα ελεύθερη, σχεδόν μαγεμένη… Φτάσαμε μέχρι τη θάλασσα… Εμπειρία ζωής...

Κοντά στο ηλιοβασίλεμα, ένα ποντίκι των αγρών πετάχτηκε μπροστά μας και τ’ άλογο τρόμαξε και σηκώθηκε χλιμιντρίζοντας στα δύο του πίσω πόδια. Κι εγώ, άμαθη ακόμα, έχασα τον έλεγχο και βρέθηκα με μιας στο έδαφος, να καταβάλλω προσπάθεια για να ξανασταθώ στα δικά μου. Πόνος…

Το άλογο απομακρύνθηκε μονάχο, στην αρχή προς άγνωστη κατεύθυνση, μα γρήγορα θυμήθηκε και κάλπασε προς το στάβλο. Μπήκε και κρύφτηκε και περίμενε εσένα, τ’ αφεντικό του, να το ταΐσεις και να το παρηγορήσεις. Ασφάλεια…

Όσο για μένα… πήρα το δρόμο του γυρισμού κουτσαίνοντας. Μέσα σε μία ημέρα είχα ζήσει πολλά, είχα νοιώσει πολλά… Ο πόνος που σημάδεψε το τέλος της ημέρας θα έφευγε. Οι αναμνήσεις όμως θα έμεναν για πάντα. Ήμουνα ήδη πλουσιότερη…
...
...
Όλα όσα λέω είναι τετριμμένα και κακογραμμένα… Όμως είναι αληθινά…