Comfortably numb

Ξύπνησα πολύ πρωί σήμερα. Είχε μουδιάσει το πόδι μου. Πολύ συχνά μου μουδιάζει κάτι τελευταίως. Μια το πόδι, μια το χέρι, το μυαλό κάθε νύχτα, η καρδιά κάθε που ανοίγω τα μάτια και θυμάμαι πάλι απ’ την αρχή…

Μια καινούρια ημέρα ξεκίνησε λοιπόν κι εγώ έχω πολλές ώρες μπροστά μου για να μουδιάσω ολόκληρη. Έχω να πάω και σε γάμο το βράδυ…

Τους γάμους τους τιμάω πάντα με μπόλικο αλκοόλ. Στον δικό μου είχα πάει ήδη φτιαγμένη. Περιμένοντας να τελειώσει ο προηγούμενος -ήταν βλέπετε, και ακόμα είναι, πολύ in η εκκλησία που παντρεύτηκα- είχα πλακώσει τις βότκες, ενώ στο άλλο σπίτι ο μέλλων τότε σύζυγός μου κατάπινε με τους φίλους του σφηνάκια τεκίλας.

Ωραία μέρα… ωραία νύχτα… Δεν θυμάμαι τίποτα… Έχω μόνο μια αμυδρή εικόνα ενός ετερόκλητου πλήθους να με κοιτάζει με περιέργεια και στη συνέχεια να μου σφίγγει το χέρι… Δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιοι μου ευχήθηκαν τότε βίο ανθόσπαρτο… Μουδιασμένη…

Στο τέλος της χαιρετούρας είχε μουδιάσει και το στόμα μου από το πολύ χαμόγελο… Να, αυτό ήταν κάτι πρωτότυπο… το θυμάμαι…

Γάμος και σήμερα λοιπόν… Πάω να γίνω όμορφη για να στηθώ στην ουρά μιας ακόμα μεγάλης στιγμής…

Περιττό να σας πω, πως θα είμαι μουδιασμένη…
...

Ερωτισμός

Σαν άλλος ασκός του Αιόλου
αποπνέεις ανέμους ασθενείς
μέσα από σχισμές που άνοιξε η φύση
και διεύρυναν αργά οι πρόσκαιρες αγάπες.

Σαν όμως τούτες παραξεχειλώσουν
οι άνεμοι γίνονται βίαιοι,
στρόβιλοι, θύελλες, μπουρίνια
και ο ασκός ξεσκίζεται κι αδειάζει…

Και πού να βρεθεί μετά αγάπη αγνή
-κόρη ανέγγιχτη και γαλαντόμα-
να σου τον ξαναράψει;…
...

Βία

Μπορείς να δαγκώσεις με 1000 τρόπους,
ο χειρότερος είναι ο κυριολεκτικός.

Η γλώσσα και τα παρελκόμενά της περπατάνε σε δρόμους οικείους.
...

Γνωρίζουν κόλπα χαμερπή και ύπουλα,
αλλά το στόχο τον βρίσκουν

όταν έχουν ήδη προ πολλού ανακαλύψει,

πού ακριβώς είναι κρυμμένος.

Πώς να πληγώσεις έναν τυχαίο; Μόνο τυχαία...

Ή με αφορμές πασίδηλες.
Και απ’ την άλλη: πόσο εύκολα μπορείς να τον δαγκώσεις!
...

Τα λόγια είναι για τους αγαπημένους...

Πάντα όμως και για όλους…
η αυθεντική δαγκωματιά είναι η πιο οδυνηρή...
...

...
Όλες οι άλλες θεωρίες είναι παιχνίδια

στα χέρια επίδοξων εξουσιαστών...

...

Πλουσιότερη

Περπάτησα στα μέρη σου, είδα τους στάβλους σου, γνώρισα τ’ άλογά σου, τα χάιδεψα, έζεψα κάποιο, το καβάλησα... Καλπάσαμε μαζί στα λιβάδια, γίναμε για λίγο ένα, νοιώσαμε ο ένας του άλλου τον κραδασμό απ’ τα καπούλια… Ο αέρας μου έπαιρνε τα μαλλιά κι ένοιωθα ελεύθερη, σχεδόν μαγεμένη… Φτάσαμε μέχρι τη θάλασσα… Εμπειρία ζωής...

Κοντά στο ηλιοβασίλεμα, ένα ποντίκι των αγρών πετάχτηκε μπροστά μας και τ’ άλογο τρόμαξε και σηκώθηκε χλιμιντρίζοντας στα δύο του πίσω πόδια. Κι εγώ, άμαθη ακόμα, έχασα τον έλεγχο και βρέθηκα με μιας στο έδαφος, να καταβάλλω προσπάθεια για να ξανασταθώ στα δικά μου. Πόνος…

Το άλογο απομακρύνθηκε μονάχο, στην αρχή προς άγνωστη κατεύθυνση, μα γρήγορα θυμήθηκε και κάλπασε προς το στάβλο. Μπήκε και κρύφτηκε και περίμενε εσένα, τ’ αφεντικό του, να το ταΐσεις και να το παρηγορήσεις. Ασφάλεια…

Όσο για μένα… πήρα το δρόμο του γυρισμού κουτσαίνοντας. Μέσα σε μία ημέρα είχα ζήσει πολλά, είχα νοιώσει πολλά… Ο πόνος που σημάδεψε το τέλος της ημέρας θα έφευγε. Οι αναμνήσεις όμως θα έμεναν για πάντα. Ήμουνα ήδη πλουσιότερη…
...
...
Όλα όσα λέω είναι τετριμμένα και κακογραμμένα… Όμως είναι αληθινά…

Τα καλά παιδιά

Πέντε λεπτά θέλουμε ακόμα για να φτάσουμε στον προορισμό μας,
είπε ο ταξιτζής σε άψογη ελληνικήν και άναψε το τρίτο τσιγάρο της σύντομης διαδρομής.

Α, πολύ ωραία!, απάντησε η Μαρίνα με ένα αμυδρό χαμόγελο. Κόντευε να πνιγεί από τον καπνό, αλλά δεν τολμούσε να πει κάτι. Ήταν πάντα ευγενική με όλους και το μόνο της μεγάλο ελάττωμα ήταν ότι μέσα της απαιτούσε να είναι κι οι άλλοι ευγενικοί μαζί της.

Στην ουσία ήθελε κι αυτή -όπως οι περισσότεροι- όλους τους άλλους ίδιους με τον εαυτό της. Η ευγένειά της εξαντλούνταν στη συμπεριφορά της και σχεδόν απεχθανόταν όλους αυτούς τους μυστήριους με τους «κακούς» τρόπους και τις ιδιομορφίες του. Με λίγα λόγια απλώς ανεχόταν -δεν αποδεχόταν- τους ανθρώπους και μέσα της έβραζε.

Να, αυτόν τον ταξιτζή τώρα, ας πούμε, ευχαρίστως θα του έπαιρνε το τσιγάρο από το στόμα και θα του το έχωνε πουθενά αλλού. Αλλά είπαμε: ήταν ευγενική… Και επαφιόταν στους νόμους... Ή μάλλον επεδίωκε νόμους και κανόνες για καθετί που την ενοχλούσε προσωπικώς...

Ναι, η Μαρίνα ήταν πάντα ευγενική, έντιμη, πρόθυμη και νομοταγής· ήταν αυτό που λέμε «καλό παιδί»… Μόνο, που κάποιοι κοντινοί της άνθρωποι είχαν αρχίσει με τα χρόνια να υποψιάζονται, πως στην πραγματικότητα δεν συναισθανόταν τίποτα, ούτε ενδιαφερόταν για κανέναν, ακολουθούσε μονάχα με ευλάβεια όλα τα τυπικά.

Για ‘κείνη ένα είχε σημασία· το μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα: «Γιατί όλα σ' ΕΜΕΝΑ;» Όλα μια χαρά της πήγαιναν, μην φανταστείτε, όσο πάνε σ’ όλον τον κόσμο δηλαδή, αλλά έτσι είναι τα «καλά παιδιά»: απαιτούν από το σύμπαν να τα επιβραβεύει διαρκώς για την βεβιασμένη καλοσύνη τους… Αλλιώς καταριούνται την ώρα και τη στιγμή, που γεννήθηκαν με μαύρη μοίρα…

Τελικά, τα «καλά παιδιά» είναι μάλλον εγωιστικά και μίζερα παιδιά. Και όλη τους η μιζέρια συμπυκνώνεται σ’ αυτό το υποκριτικό και άτολμο χαμόγελο της ψευδοανοχής και του συμβιβασμού.

Το χαμόγελο, που όλες οι θρησκείες προωθούν στους οπαδούς τους και όλες οι κοινωνίες επικροτούν στους μικροαστούς τους…

Πυθία

Κανείς δεν ξέρει τι έπεται, ούτε εδώ, ούτε εκεί,

κι αν είναι εδώ κι εκεί και παραπέρα.

Ούτε καν αν έπεται…

...

Όλα δείχνουν να συγχέονται με τρόπο ακατανόητο…

...

Ίσως μόνο αν τεντώναμε τα έσω αυτιά

κι αφουγκραζόμασταν τον παφλασμό των πραγμάτων

πάνω στην προκυμαία της τετράγωνης αντίληψής μας…

...

Και πάλι... μόνο ίσως...

Να ‘σαι καλά, Πυθία,

σε όποιον κόσμο υπάρχεις τώρα και πριν και μετά και πάντα…

Αντίο
...

Φύσις

Γλίστρησε το μαύρο φίδι κάτω από μια πέτρα κι έκατσε εκεί για κάποιο διάστημα, να αναλογιστεί τους λόγους που δαγκώνει όποιο ζωντανό πλησιάσει υπερβολικά κοντά του.

Η αλήθεια ήταν βέβαια ότι φοβόταν απελπιστικά πολύ… Τι ήταν κι αυτό το ίδιο; Ένα ερπετό ήταν, γεμάτο ανασφάλειες, που βρισκόταν τόσο κοντά στο έδαφος, τόσο χαμηλά, τόσο άδοξα σερνόμενο και τόσο απροκάλυπτα περιφρονημένο…

Δεν ήταν όμως μονάχα αυτό. Του την έδιναν κι όλα εκείνα τα παράξενα όντα με τα ποδάρια και το ζεστό αίμα, που τα έβλεπε να χαίρονται και να λυπούνται και να ενθουσιάζονται με βλακείες, όπως τα σύννεφα και τ’ άστρα και ο ουρανός και ποιος ξέρει τι άλλο διέκριναν μέσα σ’ αυτόν τον άχαρο κόσμο με τα τεράστια μάτια τους… Ναι, σχεδόν τα μισούσε όλα αυτά τα μυστήρια χαζοχαρούμενα ποδοφόρα και τα χιλιάδες πάθη τους…

Ενώ αυτό ήταν πάντα τόσο ήρεμο, τόσο ψύχραιμο, κινούνταν αργά, μεθοδικά, κουλουριαζόταν, απλωνόταν…. Κι έκανε απότομες κινήσεις μόνο όταν ήταν να επιτεθεί… να αιφνιδιάσει…

Έτσι, σκεφτόταν, είναι το σωστό· όλα τα όντα θα έπρεπε να είναι σαν κι εμένα…

Και βγήκε στο φως σέρνοντας για ακόμα μια φορά τα λέπια του πάνω στο χώμα κι αναζητώντας υπναλέα κάποια ανυποψίαστη ύπαρξη να εκδικηθεί για το χαμένο χρόνο του κάτω από την πέτρα…

Ιούλιος

Την πήρε στην αγκαλιά του και τη φίλησε με πάθος,

μα φευγαλέα,

σα να το μετάνιωνε τη στιγμή που το έκανε.

Μετά έστρεψε την πλάτη και χάθηκε μέσα στο πλήθος,

που σπρωχνόταν για ένα ζευγάρι παπούτσια.
...

Κάποιο μουλάδικο τραγούδι του δρόμου

σιγόνταρε μία αγάπη

που ήταν φτιαγμένη ν’ αρχίσει και να τελειώσει

μέσα σε μία μόνο στιγμή…

...

Ετερολαγνεία

Έχει κανένα νόημα να περιγράφουμε μία κατάσταση έξω από εμάς;
Να βγάζουμε συμπεράσματα "εκ του μακρόθεν";

Μπορεί ένας καχύποπτος άνθρωπος να μιλήσει για την εμπιστοσύνη,
ένας υγιής για την ασθένεια, ένα παιδί για την ωριμότητα;

Ίσως ένας γέρος μπορεί να μιλήσει για το νεανικό πάθος, μια και έχει περάσει απ’ αυτό, αλλά θα είναι μια ανάμνηση, κάτι παρωχημένο…

Γιατί δεν επικεντρωνόμαστε στο να κατανοήσουμε την τρέχουσα κατάσταση μας και αναλώνουμε τη σκέψη μας στο πριν και στο ποθούμενο μετά;

Δεν είμαστε αυτό που ήμασταν, ούτε αυτό που πιθανώς θα γίνουμε. Και σε καμία περίπτωση αυτό που θα θέλαμε να ήμαστε ή να γίνουμε.

Το παραμικρό πραγματάκι κι αν αναγνωρίσουμε μέσα μας τώρα
έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλες τις θεωρίες, τις αναδρομές, τις εικασίες και κυρίως τα ευχολόγια του κόσμου.

Παραισθήσεις

Μια τιτάνια παρουσία στέκεται μπροστά μου.

Μια παρουσία, που υποκινεί το χρέος μου και την αμφισβήτηση ταυτόχρονα προς την ίδια την ύπαρξη. Τη δική μου κι όλων των άλλων πραγμάτων, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.

Μια παρουσία πέρα απ’ τη ζωή μου, πέρα απ’ τη λογική μου, πέρα απ’ το Εγώ μου.

Παγιδευμένη στα όρια του αρχέτυπου παραδείσου και της πολυτάραχης γήινης ιδιοσυγκρασίας, προσπαθώ μάταια να δραπετεύσω. Μα δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση.

Εκείνος -ο Φύλακας των πυλών- με κοιτάζει ίσια στα μάτια, ενόσω προσπαθώ να αποφασίσω. Αγέρωχος, ακίνητος κι αμίλητος, στέκεται μοναχά και παίζει με τα κλειδιά του, στοιχηματίζοντας με τον εαυτό του, ποιο θα προσπαθήσω να του αρπάξω στο φευγιό μου.

Κι εγώ εκεί, στις παρυφές του καθετί τραβάω και σπρώχνω και αγκομαχώ. Πρώτη σκέψη να κόψω το χέρι μου, να απελευθερωθώ απ’ τις χειροπέδες της μοίρας. Ο χρόνος όμως αδυνατίζει τον καρπό μου κι ίσως κάποια στιγμή το χέρι μου γλιστρήσει μέσα απ’ το σίδερο.

Ίσως τότε, όταν ο πόνος δεν θα είναι πια αφόρητος, να είμαι σε θέση να πω ένα Ναι ή ένα Όχι. Ν’ αποφασίσω. Να διαλέξω.

Και τότε ο Φύλακας θα ξαναπάρει την αληθινή του μορφή· εκείνη που του χάρισε ο ρέων Χρόνος…

Η υπόσχεση

Στοίχειωσε κάποια
υπόσχεση παιδική
τα όνειρά σου

Περιμένοντας,
όλα τ' άλλα στην αυλή
σκάβεις και θάβεις...

Σαν μαύρο πουλί
κάποτε θα πετάξεις
και ξέρεις καλά…

…πως από ψηλά,
τ’ αυλάκια σχηματίζουν
την υπόσχεση…

...

Πρόσκληση

Στα μαρμαρένια
αλώνια έχει rave*
κι έκσταση πολλή!

..

Χ.

...

*παραλήρημα, άγρια διεκδίκηση, καταιγίστικη κίνηση & ομιλία

...

Ματαιότητας συνέχεια...

Η φάτνη ξεράθηκε από παλιά
Τώρα πέρασαν και έκαψαν και το χώμα.
Ποτέ να μην ξαναφυτρώσει σπόρος
εκεί που τα παιδιά παίρνουν ψυχή
μόνον απ’ την αγάπη.
Εκεί που κάποτε, σε όνειρο νεανικό
γεννήθηκε τάχα μου η ίδια η αγάπη·
αυτή που κάποιοι ονομάζουνε Χριστό.
Μα ήταν και τούτος τρομοκράτης·
και τ’ όνειρο, άλλος ένας Εφιάλτης…

...

Εγχειρήματα

Η ιστορία αρχίζει με μια θερμή ματιά στην επιφάνεια των πραγμάτων

και μια διαίσθηση για το εσωτερικό τους…

...

Η συνέχεια είναι οδυνηρή, καθώς πρέπει να κόβεις κομμάτια σάρκας

για να διεισδύσεις στον πυρήνα…

...

Το περισσευούμενο λίπος κάνει τη διαδικασία σχεδόν βαρετή…

...

Στην προσπάθεια πάνω κόβεις και κανένα νεύρο,

με κίνδυνο να αφήσεις τον άλλον παράλυτο…

...

Δεν μπορείς όμως να γιατρέψεις την πληγή με χάδια…

Πρέπει να πέσει νυστέρι…

...

Αναπηρικές επεμβάσεις τις λένε κάτι τέτοιες οι γιατροί…

Θα σε φτιάξω, αλλά κάτι θα σου στερήσω…

Δεν γίνεται τίποτα αναίμακτα…

Δεν γίνεται τίποτα χωρίς ένα κάποιο τίμημα…

...

Θα πληρώσεις, για να βγει το καρκίνωμα από μέσα σου…

Θα πληρώσεις με υγιή ιστό και θα πεις κι ένα τραγούδι,

καθώς το αναισθητικό θα μουδιάζει για λίγο

το παρανοϊκό μυαλό σου…

...

Κι όταν ξυπνήσεις θα κάνεις τον απολογισμό…

Τι κέρδισες, τι έχασες και πώς θα ζήσεις από ‘δω και πέρα υγιής,

αλλά ψιλοσακατεμένος…

......

Όλα για το καλό σου…

...

Πλήρωσέ με κι εμένα όμως τώρα,

γιατί περιμένει ο επόμενος ασθενής…

...

...Κοίταξέ με, κρατάω ακόμα το νυστέρι…

...

Απελευθέρωση

Χαλαρωτική
η πίστη, πως τα πάντα
είναι μάταια

...

Σύγχρονη ουτοπία

Στην νέα Πολιτεία,

έρευνες, αναλύσεις και στατιστικές

σχηματίζουν την ψηφιακή εικόνα της ζωής μας

πάνω σε μια οθόνη.

...

Ιδέες οι αριθμοί

...

Αποσβολωμένοι παρακολουθούμε

την προβολή της ύπαρξής μας
και κυνηγάμε την αθανασία

μέσα στα pixels…
...

Τετελεσμένο

Όταν ένας κορμός στραβώσει, δεν ξαναϊσιώνει ποτέ.
Κι ας εκλείψει το αίτιο, που κάποτε τον ανάγκασε να στραβώσει.
Τέτοιος κορμός όμως μπορεί να στηρίξει δέντρο ζωηρό και αιωνόβιο.
Έτερον-εκάτερον…

...

Ορολογία

κρίση = αιχμή, παροξυσμός, οξύτητα, οξεία γωνία

Οι ευχές μας συνωστίζονται σε αμβλείες γωνίες
Χωρίς κρίση
Μακάριοι οι αμβλείς…

...

Θέμα προτεραιοτήτων

Δεν έχουμε τίποτα άλλο να προσφέρουμε,
παρά μόνο την αγάπη μας και τον χρόνο μας
σε όποιον υποφέρει κάθε φορά περισσότερο.

Τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα·
εγωισμοί και φιλοδοξίες προσωπικές.
...

Α-

Η ζωή είναι ένα έργο που ξεκινάει ως ρομαντική κομεντί,

κάπου στην πορεία γίνεται φαρσοκωμωδία

και εξελίσσεται σε απίστευτο δράμα·
αλίμονο σ' όποιον δεν έχει χιούμορ.
...

Συνενοχή

Όταν σε βλέπω να κρυφογελάς,
Όταν μια παιχνιδιάρικη ενοχή διαγράφεται
στα ερμητικά κλειστά σου χείλη
Που μόνο οι άκρες τους τραβιούνται και
σε κάνουν να μοιάζεις με πονηρό παιδί

Με πλημμυρίζει μια συν-ενοχή, μια αύρα…

Μια φανταστική παρουσία
που μόνο οι δυο μας βλέπουμε στον κόσμο τούτο
Έρχεται και με γαργαλά κι ολόκληρο το είναι μου γελά,
όπως μόνο τα ζηλιαρόγατα γελούν,
όταν τα γαργαλάνε οι δικοί τους…
οι αγαπημένοι… οι έμπιστοι…
...