Στην αμμουδιά κείτονταν δύο κοχύλια,
ξεβρασμένα από τη θάλασσα πριν χρόνια πολλά.
Εγκαταλελειμμένα απ’ το σκουλήκι τους,
κουβαλούσαν μέσα τους μονάχα τον αχό απ’ την αλλοτινή ζωή τους.
Το σκουλήκι… ας ήταν σκουλήκι· αυτό τά 'κανε να σαλεύουν…
Τώρα πια έρμαια στους αέρηδες και στα χέρια βάναυσων παιδιών,
συντρόφευε το ένα τ' άλλο
και γύρω βότσαλα… και γύρω πέτρες κι άμμος...
Πέτρα κι αυτά, περίμεναν να λιώσουν και να εξαφανιστούν
απ' του καιρού τ' ανάλαφρο γλείμμα…
Ή κάποια φουσκοθαλασσιά να τα σαρώσει
και να χαθούν μέσα στο κύμα…
Ναι, μόνον αυτό περίμεναν·
μια κρύα μέρα του χειμώνα, να χαθούν…
Μα όμως... ίσως χάνονταν μαζί…
Αυτή ήταν η φρούδα τους κι ανόητη ελπίδα...
...
5 σχόλια:
kaι τωρα μια χαρα μου φαινονται και τα 2 .Τιποτα δεν παει χαμενο ...
Δυνατό. Πολύ.
habilis, κι εμένα... μια χαρά μου φαίνονται... πραγματικά.
Γεώργιε, σ' ευχαριστώ πολύ...
Μπορεί να μην είναι τελικά ανόητη αυτή η ελπίδα - άλλωστε ποιος το ορίζει;
Γεια σου, Gia μου! Ανόητη είναι, αλλά ποιος νοιάζεται;
Δημοσίευση σχολίου