Ποτάμι μαύρο...

Πάντα τα πήγαινα άσχημα με το σώμα μου. Οχι, δεν ήταν άσχημο, κάθε άλλο. Απλώς ζητούσε άλλα, γι' αλλού πεισματικά τραβούσε... Και το νετ ήρθε αργά στο δικό μου χρονικό συνεχές. Ας είναι.

Διάβαζα, όμως, προ καιρού κάποιον σχολιαστή του Δήμου που αρέσκεται να παριστάνει τον αιθεροβάμονα. Και σκεπτόμουν πως, κι εδώ, στην επικράτεια της ασώματης επαφής, η μολυσματική ανθρωπιά μας μας πισωγυρίζει: συναισθηματικά και διανοητικά δυσκοίλιοι διαρρέουν λέξεις απαρνούμενοι την μόνη αλήθεια τους: τη δίψα τους.

Σα διαφημιστικό αναψυκτικού που λεηλατεί αριστερόστροφες κλίσεις της καρδιάς. Σαν να μην ξέρουν πως δεξιά ανοίγουν τα πάντα, αλλά το τιρμπουσόν της καρδιάς εμμένει ψυχαναγκαστικά να στρέφεται αριστερά.

Ξεγελασμένο, βέβαια, όπως πάντα, από τα όνειρα, εκεί που καθρεφτίζεται η ψυχή μας δηλαδή, αυτόν τον δόλιο καθρέφτη που αναποδογυρίζει ακόμη και τις διεξόδους μας, τις πτήσεις μας προς τα κάτω (προς τα μέσα;) σε αυτό το σύντομο ταξίδι στην άκρια της νύχτας μας. Στην άκρια όπου η ψυχή μας κρέμεται σ' ένα κλαρί.

Κλαρί μου, δικό μου, ανθείς και συγκρατείς ένα ράκος λαμπερής νύχτας μπας και δεήσει να το δει αυτός ο τυφλός θεός που μας έλαχε. Έχει πλάκα: εμείς, άνθρωποι, να βλέπουμε καλύτερα από την τυφλή αναγκαιότητα αυτού του θεού που μας παίζει μάλλον αμήχανος στα δάχτυλά του· γερακομάτηδες, ανήμποροι στο έλεος ενός γέροντα πού μας κυβερνά με γλαυκωματικές αποφάσεις.

Ο Νίκος πήρε την μαγκιά μιας ζωής που ανασαίνει πιο πέρα από τους λογαριασμούς και τα κοινόχρηστα, την ανακάτεψε με την ευαισθησία ενός πετειναριού ευαίσθητου στους ανέμους που γυρνάει γύρω γύρω και παρακαλά να σταματήσει κάπου, αλλά οι καιροί, αλίμονο, δεν το αφήνουν.

Μια πρέζα συγκροτημένης σκέψης, λίγο καρύκευμα χαμουρεμένου ανορθολογισμού...

Και να, να μαζεύονται οι νυχτοπεταλούδες, οι κωλοφωτιές του Διαδικτύου. Έτοιμες, λες, να καούν πάνω στα νέον των πανταχού παρόντων αλαζόνων, των μισερών που ψάχνουν στο νετ μιαν ολοκληρωμένη, επιτέλους, περσόνα. Τους «Ξέρεις ποιος είμαι γω» που παρενδύονται τον φιλελευθερισμό μπας και γιάνει την πληγή της ετερότητας.

Τελικά δεν μου έφταιγε το σώμα μου. Ούτε κι εγώ έφταιγα, από την άλλη. Απλώς δεν κάναμε χωριό μαζί. Γι' αλλού πηγαίναμε, αλλά αυτός ο χιουμορίστας θεός προτίμησε τις σιαμαίες υπάρξεις, να κουβαλάμε ο ένας την αρρώστεια του κι ο άλλος την σιδηρά αναγκαιότητα του.

Κι εμείς πετάμε κομμάτια μας έξω από τα κάγκελα και βαυκαλιζόμαστε πως τάχα δραπετεύουμε. Πως είμαστε πιότερο αυτά τα αδέσποτα μέλη που κείτονται, φράσεις και χειρονομίες χωρίς αίμα πια, στην αυλή της φυλακής μας.

Ασε που κινδυνεύουμε να τα περιμαζέψουν διπλωπικοί ακαδημαϊκοί, επινοητικοί διαφημιστές, απελπισμένες κλιμακτηριακές, ή τίποτα πρώην άνθρωποι χτυπημένοι από τη ραδιενέργεια της ετερότητας.

Καψούρηδες της φαμ φατάλ που περνιέται για νοηματοδότηση, κομίζουμε γλαύκας στην πόρνη που παριστάνει -πειστικά, όπως κάθε πουτάνα- πως έχει κάποιο νόημα που αρκεί να πληρώσουμε με τον χρόνο μας για να το βρούμε.

Το νόημα -αργά το καταλαβαίνουμε- δεν εμφιλοχωρεί στις φλεβώσεις κανενός πέους και κανενός αιδοίου. Ούτε σε καρπούς-παιδάκια, δεκανίκια όσων δεν άντεξαν την απουσία του εν λόγω νοήματος.

Μακρυγόρησα και συμπαθάτε με. Υπήρξατε, εντούτοις, αδερφοί. Μισητοί, ενίοτε. Χαζοβιόληδες, άλλοτε. Αλλά πάντα η ανθρωπίλα σας με γιάτρευε: είτε για να να ξαναγίνομαι άνθρωπος, είτε για να βλέπω καθαρά από ποιο παράθυρο πρέπει να σαλτάρω.

Σας ευχαριστώ, έτσι κι αλλιώς.

mariosp

(Αναδημοσίευση από το blog του Νίκου Δήμου)