Οι προσπάθειες της Μπλογκίτσας

Η Μπλογκίτσα δεν φοβόταν τους λύκους.

Δεν φοβόταν ούτε τον Μπλογκούλη.

Φοβόταν όμως τον πόνο του, όταν τον παρακολουθούσε να μεταμορφώνεται από άνθρωπο σε λύκο. Και την ανακλαστική του αντίδραση στον πόνο αυτό.

Η Μπλογκίτσα ήταν πιο τυχερή στη ζωή της. Πιο απλή.
Δεν ήξερε, πώς να χειριστεί τον Μπλογκούλη.
Τον αγαπούσε όμως πολύ.

Έτσι αποφάσισε να βρει έναν τρόπο να άρει την κατάρα, που τον βασάνιζε.
Σκέφτηκε πολύ, έσπασε το μυαλό της να βρει μια λύση.
Μελέτησε βιβλία, ρώτησε μάγους και σοφούς, έτρεξε ως τα πέρατα της γης να βρει μια απάντηση: γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να πονούν τόσο;

Ήταν πεπεισμένη, πως η αγάπη της θα τον έκανε καλά. Όμως όχι…
Ο πόνος είναι πέρα απ’ την αγάπη.
Ο πόνος σε απομονώνει, σε τρομοκρατεί, σε κρατάει όμηρο...

Έτσι σκέφτηκε να τον πάρει μια νύχτα στο δάσος και να τον αφήσει εκεί.
Παρέα με τους λύκους. Μια νύχτα χωρίς διόλου φεγγάρι.
Να παλέψει μονάχος με τη δεύτερή του φύση.
Να την αναγκάσει να αναδυθεί χωρίς αιτία κι αφορμή.
Μόνο και μόνο απ’ την ανάγκη επιβίωσης.

Κάπου εκεί κοντά θα ήταν κρυμμένη κι η ίδια.
Στο έλεος της νύχτας, του φόβου, της αγάπης του και των ζωικών ενστίκτων.

Και όπου έβγαζε…

Ο Μπλογκούλης μεταμορφώθηκε εκείνη τη νύχτα σε λύκο. Χωρίς φεγγάρι.

Έφυγε μακριά απ’ τη Μπλογκίτσα μαζί με τους λύκους.

Κι από τότε έμεινε τέτοιος για πάντα.

Η Μπλογκίτσα απέμεινε μόνη και ακόμα προσεύχεται
να ξαναγίνει ο Μπλογκούλης άνθρωπος και να την αγαπήσει απ' την αρχή…