Βόλτα στο δάσος...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Μπλογκίτσα και τριγυρνούσε στο δάσος… Τραλαλαλαλα, νάσου ο Μπλογκούλης…

- Τι κάνεις εδώ, Μπλογκίτσα, τόσο αργά τη νύχτα;
- Μαζεύω λουλουδάκια για το σπιτάκι μου. Το πρωί θα τα κάνω ανθοδέσμες να τις χαρίσω στους γείτονες, να χαίρονται…
- Α, και δεν φοβάσαι μόνη σου στο δάσος;
- Όχι, Μπλογκούλη. Τι να φοβηθώ;
- Μπορεί να σε φάει κανένας λύκος!
- Δεν φοβάμαι εγώ τους λύκους, Μπλογκούλη. Τους ξέρω από μικρή και μ’ αγαπάνε… Μιλάω μαζί τους…
- Εγώ πάντως, θα ‘ρθω μαζί σου να σε προστατεύω.

Και πήγαν οι δυο τους στο δάσος και μαζεύανε λουλούδια. Αστειευόντουσαν, γελούσαν, όταν κάποια στιγμή άκουσαν ένα θόρυβο πίσω από κάτι φυλλωσιές.

- Τι ήταν αυτό, Μπλογκίτσα;
- Δεν ξέρω, ίσως είναι κανένας λύκος. Μη φοβάσαι όμως, μ’ αγαπάνε οι λύκοι, σου είπα…

Και πράγματι πετάγεται ένας λύκος! Κοιτάζει τη Μπλογκίτσα, σταματάει και της χαμογελά. Τότε ο Μπλογκούλης ξαφνιασμένος άρχισε να τρέμει. Τα ρούχα του σιγά-σιγά άρχισαν να σκίζονται το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, τα δόντια του να μεγαλώνουν, το σώμα του να γεμίζει τρίχες…
Και καθώς μεταμορφωνόταν σ’ έναν τεράστιο γκρι λύκο, η Μπλογκίτσα πήγε να τον χαϊδέψει, να τον καθησυχάσει. Εκείνος όμως φοβήθηκε τ’ άγγιγμά της και αντανακλαστικά τη χτύπησε με τόση δύναμη, που η Μπλογκίτσα πετάχτηκε στην άλλη άκρη του δάσους κι άρχισε να κλαίει σπαρακτικά.
Τότε ο άλλος λύκος, θυμωμένος που πείραξαν τη φίλη του, του επιτέθηκε. Δεν μπόρεσε παρά να τον πλησιάσει ελάχιστα. Ο Μπλογκούλης-Λυκάνθρωπος τού έδειξε μανιασμένος τα τεράστια δόντια του και τον έσκισε με τα νύχια στα δυο.
Μετά άρπαξε μέσα από το στέρνο του την καρδιά του και την πήγε περήφανος στη Μπλογκίτσα:

- Είδες, Μπλογκίτσα μου; Στο είπα, πως θα σε προστατεύω…

Συνεχίζεται...

Έμπνευση για την ιστορία αυτή αποτέλεσε ένα κείμενο του mariosp:
http://mariosp.wordpress.com/2006/09/04/prostasia1/