Στη στάση του τραμ βρήκα ένα γράμμα πεταμένο. Είναι από μια γυναίκα προς μία άλλη. Ίσως το είχε γράψει εκείνη που μπήκε κλαμένη στο τραμ μόλις έφτασα. Ίσως και κάποια άλλη...
Έγραφε:
«Μπήκες ανάμεσά μας, ενώ ήξερες πως ήμασταν μαζί. Ενώ ήξερες πως ήμουν ερωτευμένη και πως η καρδιά μου θα ράγιζε αν τον έχανα. Μια γειτόνισσα ήσουν κι άρχισες να μας κάνεις τη φίλη. Πόσο θα προσέχω τώρα τις φίλες... Έκανες την παρουσία σου ασφυκτική. Δεν τολμούσε να ξεμυτίσει το πρωί από το σπίτι και τον άρπαζες. Με το που γύρναγε τα ίδια. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε μόνοι μας στιγμή. Πάντα εκεί. Ακόμα κι όταν δεν σ’ έβλεπα, σε αισθανόμουν.
Αρχίσαμε να καυγαδίζουμε διαρκώς για σένα. Σε ερωτεύτηκε άραγε; Ερωτεύτηκε το πρόσωπό σου; Kενό, επίπεδο, αδιάφορο... Ποιος ξέρει; Πάντως σε φοβόταν. Κρυβόταν. Έβαζε τα ερωτικά μας τραγούδια σιγανά, ακόμα και το σ’ αγαπώ μού το ψιθύριζε, μην τυχόν και τον ακούσεις...
Δεν πήγαινε άλλο. Χωρίσαμε. Ίσως πιστεύεις, πως δεν φταις. Πως εκείνος διάλεξε. Ναι, αλλά εσύ μπήκες ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Όμως μέσα σου το ξέρεις, πως δεν ανήκεις εκεί. Και σιγά-σιγά θ’ αρχίσει να φαίνεται.»
Άλλη μια πονεμένη ερωτική ιστορία…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Μία από τις πολλές...
Χωρίς να θέλω να παίξω το δικηγόρο του διαβόλου, αν δεν ήθελε κι αυτός να φύγει δε πα να του κουνιότανε η κυριούλα αυτός θα ήξερε πως να την ξαποστείλει.
3 pad, της πουτάνας γίνεται!
pussy, ποιος ξέρει τι παίζεται σε κάθε σχέση;... Μπορεί αυτή να ήταν πολύ ζηλιάρα και να τού 'σπαγε τ' αρχίδια κι η άλλη να το έπαιζε ήπια και καλή... ξέρεις... Καριολιές.
Δημοσίευση σχολίου