Δυστυχώς... χάσαμε...

Σε 60’s ατμόσφαιρα
κάθισα να απολαύσω μια κινηματογραφική προβολή
στον φρεσκοασβεστωμένο τοίχο του μυαλού μου.
Ήθελα μόνο να γιορτάσω την τόσο πρόσφατη απολύμανσή του…

Έβαλα ένα ποτό
και χώθηκα στην πολυθρόνα μιας πανηγυρικής αδράνειας.

Μα τα μυρμήγκια επανεμφανίστηκαν δριμύτερα.
Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν σα δαιμονισμένα
πάνω στην αυτοσχέδια οθόνη
και να παρασύρουν μαζί τους

κάθε όμορφη, δημιουργική στιγμή του έργου.

Σαν σε αστιγματική όραση
επιμηκύνονταν τα μηδενικά και γίνονταν πρόσκαιρα άσοι.
Μα όχι…
ήταν στ’ αλήθεια οι κύκλοι που κρέμαγαν
και μετατρέπονταν σε παράλληλες ευθείες διαδρομές.
Πάνω… κάτω…

Και το χρώμα -δαλτωνικό.
Ξεθώριαζε σταδιακά σε άσπρο και μαύρο.
Σε τοίχο και μυρμήγκια.

Η ταινία έμεινε να γυρνά ασκόπως

-τακ, τακ, τακ-
γύρω από μια παλιά, παρατημένη πομπίνα…

Κι εγώ με ένα μισοάδειο ποτήρι στα χέρια
να χαζεύω τα μυρμήγκια.
Πάνω… κάτω…

...