Κάποιοι άνθρωποι δεν αφήνουν δάκρυ να στάξει, όταν πονούν.
Το απωθούν, το ελέγχουν, το εκλογικεύουν…
Κάποιοι άλλοι, βουλιάζουν σε μια άβυσσο αυτολύπησης και αυτοκαταστροφής.
Πρέπει, λέει, να πενθείς. Πόσο όμως να πενθήσεις; Όσο χρειάζεται…
Και πόσο χρειάζεται; Ο χρόνος απαλύνει τις πληγές…
Ο χρόνος… Ο χρόνος είναι τόσο υποκειμενικός, όσο κι ο ίδιος ο πόνος.
Κάπου πρέπει να βρίσκεται η χρυσή τομή.
Εκεί που δεν γεμίζεις την ψυχή σου με φαντασιακές εκχυμώσεις,
ούτε οριοθετείς τα πράγματα με εγκεφαλικές επινοήσεις.
Εκεί που δεν γίνεσαι έρμαιο των τυχαίων συμβάντων,
ούτε επιβάλλεις με βία στα πράγματα τον πλαστό σου έλεγχο.
Ίσως η λύση να είναι τελικά συμπεριφοριακή.
Να χτυπάς το σύμπτωμα, να αφήνεις στο χρόνο την αιτία
και την εσωτερική εξέλιξη, που αναπόδραστα φέρει.
Και μόνο τη νύχτα, πριν κλείσεις τα μάτια, ν’ αφήνεις την ψυχή σου να εξερευνά τον ακόμα μια φορά χαμένο παράδεισό της.
Αναζητώντας τον σπόρο του πόνου...
Γιατί αυτός ο σπόρος υπάρχει μόνο μέσα στην ψυχή μας.
Πουθενά αλλού…
...
8 σχόλια:
νομίζω δεν αφήσατε τίποτα απέξω. το βρήκα εξαιρετικό ποστ. ειδικά το σημείο που λέτε για "συμπεριφορισιακή" λύση.
Όταν πονάει η ψυχή μου, οι βρύσες ανοίγουν και ξεχνάνε να κλείσουν...
poulakida.a.n, κάπου εκεί πρέπει να παίζεται το παιχνίδι...
Άστα να πάνε, Σιντάκι μου...
έξοχα! συμπεριφορισιακή λύση και μετατόπιση φορτίων. Παίζει (εμπειρική γνώση). Απαλύνει αλλά δεν εξουδετερώνει, φυσικά.
Εκεί που κάθεσαι και το μυαλό είναι αλλού, ξεσπάς σε κλάμματα. Τα κύτταρα θυμούνται καλύτερα. Δεν έχουν τεχνικές αντιπερισπασμού.
Δύσκολη η τοποθέτηση του εαυτού μας ανάμεσα στους δύο κόσμους.
Στο τέλος γέρνουμε έτσι κι αλλιώς προς τον έναν...
dawk, ε, κάτι πρέπει να κάνουμε όμως... Απ' το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα...
3 pad, α, μην το λες... εγώ γέρνω μια από 'δω, μια από 'κεί... Και κάπου στο πέρα-δώθε ισορροπώ. Έχεις δει παιδάκια να κάνουν ποδήλατο; Που λες τώρα θα πέσουν-τώρα θα πέσουν, αλλά πάνε έτσι κανα χιλιόμετρο; Αυτό...
η προσωπική μου προσπάθεια είναι να μην είμαι τόσο δειλή ώστε να προσπαθώ να ελέγξω τη θλίψη μου όταν δεν είμαι μόνη. Το θεωρώ δύναμη να μπορείς να σπας την εικόνα σου μπροστά στους άλλους.
lina, όχι... το να κρύβεσαι από τους άλλους δεν έχει κανένα νόημα... είναι μόνο εγωισμός. Αυτό που λέω, είναι να μην καταθέτουμε τα όπλα μπροστά στον πόνο.
Δημοσίευση σχολίου