Η καλοδεχούμενη βροχή και η δροσιά μέσα στον Ιούλιο αγκάλιασε τον Μπάμπη.
Ο Μπάμπης στην αρχή αποτραβήχτηκε, «Τι ’ναι τούτο πάλι;», σκέφτηκε, αλλά στη συνέχεια αφέθηκε με ευγνωμοσύνη στην ψυχρούτσικη αγκαλιά της. Άφησε τις ψιχάλες να του ’ρχονται από το ανοιχτό παράθυρο, μάζεψε μερικά εκτεθειμένα χαρτιά και βιβλία, έβαλε τον Dylan και τον Knopfler να παίζουν παραγγελιά το «Blind Willie Mctell» κι άνοιξε μια μπύρα. Βρήκε στα φαβορίτες το ντάμπλουγιου (τρις) ΔονΚατ πόιντ μπλογκοσημείο πόιντ κομ (δεν ήθελε ν’ αφήσει την μπύρα για να αλλάξει πληκτρολόγιο), και αφέθηκε ηδονικά ―και, ίσως, με λίγες ενοχές― στην μοναχική, κρυφή του απόλαυση: το προσεκτικό διάβασμα του Σωστού Να Λέγεται!
Παράξενο! Ένα περιστέρι τον κοίταξε από το μπαλκόνι λες κι ήταν έτοιμο να πετάξει και να κάτσει στον ώμο του Μπάμπη. Τουλάχιστον, έτσι του φάνηκε του Μπάμπη. Ένοιωθε ήδη, όμως, να τον αγκαλιάζει και η Θεία Χάρις (μαζί με την Βροχή και την Δροσούλα).
Ξαφνικά, έμεινε με το πέιτζ ντάουν μετέωρο! Τι ήταν αυτό πάλι; Ποιος ήταν αυτός ο Καψοκαλύβας που ειρωνευόταν αναίσχυντα «Το Σωστό την Ώρα που Λεγόταν»; Έκανε αμέσως δεξί κλικ να δει το προφίλ του. Τι προφίλ, δηλαδή, τον ουρανό με τ’ άστρα είχε βάλει ο τύπος. Κι αυτό το χρυσό πάνω αριστερά. Να δεις που θα ’χει και χρυσά δόντια και καδένες ο τύπος... Χμμμ... Ο Μπάμπης άρχισε να μπερδεύεται: και όπερα και πατσατζήδικο ― πώς μας τη βγαίνει τώρα ετούτος; Μάλλον κάνας κουλτουριάρης θα ’ναι που πάει να το παίξει και λαϊκός για ξεκάρφωμα... Ο Μπάμπης αποφάσισε να διαβάσει αυτόν τον Καψοκαλύβα. Να τον ψιλοκόψει... Και αμέσως τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους: Αχά, ποστ για τρύπες, κύριε Καψοκαλύβα μας, ε; Κρυφομουρνταράκος...
Ο Μπάμπης δεν πρόλαβε να συνεχίσει παρακάτω στις τρύπες του Καψοκαλύβα. Είχε φτάσει εμαιλ. Ο Μπάμπης άνοιξε τον ταχυδρομικό πελάτη του και έμεινε άναυδος! Η Αφροδίτη του έστελνε γράμμα! Μύρισε το αρωματισμένο μέιλ και χάιδεψε με τα ακροδάκτυλά του τα λουλουδάκια στο τεμπλέιτ... Κι όμως, ήταν αλήθεια...
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
Σεξ, βία, δράση! Ένα ποντίκι τρομάζει την αθώα Αφροδιτούλα που πηδά για προστασία στην ευρύστερνη αγκαλιά του Μπάμπη... Ο Νίκος Δήμου τρίβει μαζί με το μούσι και το θεληματικό πηγούνι του ενόσω μοντερίζει την γιγαντομαχία Καψοκαλύβα και Σωστού που Ξαναλέγεται και Πάλι... Η Εργοτελίνα συσκοτίζει την ήδη σκοτεινή κατάσταση και την εξέλιξή της με βροχή από λινκς... Κανένας δεν βλέπει μπροστά από τη μύτη του και δεν ξέρει πού να κλικάρει... Η στυφή μυρωδιά του αίματος σκεπάζει τα μπλογκς με τους απαίσιους οιωνούς της. Η ώρα του χειρότερου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας πλησιάζει. Ποιος είναι ο σκοτεινός ρόλος του αιμοσταγούς δολοφόνου που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο takis vasilopoulos;
Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
25 σχόλια:
Μωρε θα σε λινκαρω γω!!!..πού
θα μου πας;;;;.........
πικρός οιωνός ερχεται....
πατσατσσσωθείτε..as you can...
Μας την έπεσαν Αρειανοί εξωγήινοι;;..να το πρωτο λινκ!!!..φυλαχθείτε..
Όχι! Μηηη! Όχι Μίστρες Εργοτελίνα! Όχιιιιιι....
(κραυγή off που χάνεται στο βάθος...)
Πολλλύ καλό!
Ομως τι έχετε πάθει όλοι σας με την "αθώα" Αφροδιτούλα?
Γιατί με βρίζετε?
Γιαααα δες την απάντησή μου στον μπιντιμπι, στου Μίκυ, μπας και...
http://www.blogger.com/
comment.g?blogID=29487557&postID
=115177989450490458
Αφροδίτη, σχόλιο 2/7/06 7:19 μμ
Synas; Πιάστηκα...
Δε μπορώ, νυστάζω τώρα. Πήγα χθες στου Μαστοράκη, Gold Beach (τι πρωτότυπο όνομα!), Grand Resort, Λαγονήσι. Καλά ήτανε. Αεράκι, καρεκλίτσες, ‘80s. Της ηλικίας μας… (Μην ξεράσω, έτοιμη είμαι...)
Μάριε, πιάσε έναν πατσά (που δε θες και βοηθούς). Με τα χεράκια σου, απ' τα χεράκια σου. Σήμερα όμως!!
Γαμώτο! Ό,τι σε είχα ξεγράψει κι έπινα τον πόνο μου στο νεροπότηρο. Η Αφροδίτη να τριγυρνάει στα ξένα μπλογκς - μαχαίρια κι εσύ εξαφανισμένη στου Μαστοράκη...
Να βάλω Τερζή στη σιντιέρα;
Τερζή; Να, άλλο ένα θέμα, που δεν είχαμε σκεφθεί! Η μουσική. Πού πάμε ξυπόλυτοι στο λάκκο με τ' αγγούρια;
(Πολύ γελάω, όταν τ’ ακούω αυτό, γιατί είναι 2 σε 1: Πού πάμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια; και
Πού πάμε ξεβράκωτοι στο λάκκο με τ' αγγούρια;)
Τώρα... εμμμ... ακούω Τζόαν Μπαέζ... ντρέπομαι λίγο, πατσατζής άνθρωπος... Να βάλω Τερζή, συνοδοιπόρε στο λάκκο;
"Ου-ούτε στον ιεεεε-
χθρΟ μου να μην τΥχΕΙ,
νά'χει τετοια τΥχΗ,
νινα νιιιινα
σΙνα-νινανΙνΑ, μπιντιντιντιντΙνα...."
Με σωστό τονισμό παρακαλώ...
Παω για ύπνο παιδιά, πολλή πόρτα σήμερα, με πόνεσαν τα πόδια μου πια...
Φιλάκια!
ΧΧΧ
Θα βάλω εγώ κάτι άλλο σε λίγο ξέρεις εσύ να βάζεις μουσική;;) Περίμενε...
Κάνε ένα refresh.
Έκανα... Ακόμα δεν ακούω τίποτα...
Όχι μες στα comments. Πρέπει να βγείς στο κεντρικό πατσατζίδικο.
Πίνω απ' τις 9.00 το βράδυ κι έφτασε 3.30...
Την άκουσα!!
Ο κύριος Άκης!! (πρώην κύριος...)
love you!!
Στο μεταξύ, πρέπει νά 'χουμε αυτό το καταθλιπτικό template ΚΑΙ ΕΔΩ;; Δεν πρόκειται να πατήσει άνθρωπος... Να μην ζωγραφίσουμε ένα φεγγαράκι -όπως ο Χορν στην "Κάλπικη Λίρα"-, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κάτι τις;
Δικό μας το μαγαζί! Δεν μου κάνει καρδιά να το βγάλω... Άσε το λίγο ακόμη και βάλε άλλο σε λίγο. Άντε, άνοιξα κι άλλη μπύρα.
Κυρά μου, θα πλακωθούμε για το τεμπλέιτ. Το μαγαζί είναι θλιμμένο κι όποιος γουστάρει...
(Έλα τώρα, θες άλλο τεμπλέιτ; Ό,τι θες κοριτσάρα...)
Εγώ δεν είμαι θλιμμένη, μόνο λίγο καταθλιπτική. Ρε, μπας και είμαι μανιοκαταθλιπτική;; (όχι, όχι, έχω ρωτήσει. Χαζοχαρούμενη με τάσεις αυτοκτονίας είμαι απλώς...)
Μια χαρά είσαι.
Μάριε, δεν βλέπω κόσμο, δεν το κλείνουμε; Βγάλ' τον ποντικό μέσα απ' τον πατσά, γιατί θα βρωμίσει, και πάμε για ύπνο. Αύριο θα βγούμε στην είσοδο, κράχτες: "Hello, madam! Would you like to take a look inside?" (Σαντορίνη, κοσμηματοπωλού, Αγγλικό βαρβάτο...)
Δεν έχουμε να μοιράσουμε και τίποτα απόψε. Άδειο το ταμείο. Καληνύχτα, συνέταιρε!...
Καληνύχτα! Πάω για σαλέπι...
Δημοσίευση σχολίου