Παρασκευή, Ιουλίου 20, 2007

Ετερολαγνεία


Έχει κανένα νόημα να περιγράφουμε μία κατάσταση έξω από εμάς;
Να βγάζουμε συμπεράσματα "εκ του μακρόθεν";

Μπορεί ένας καχύποπτος άνθρωπος να μιλήσει για την εμπιστοσύνη,
ένας υγιής για την ασθένεια, ένα παιδί για την ωριμότητα;

Ίσως ένας γέρος μπορεί να μιλήσει για το νεανικό πάθος, μια και έχει περάσει απ’ αυτό, αλλά θα είναι μια ανάμνηση, κάτι παρωχημένο…

Γιατί δεν επικεντρωνόμαστε στο να κατανοήσουμε την τρέχουσα κατάσταση μας και αναλώνουμε τη σκέψη μας στο πριν και στο ποθούμενο μετά;

Δεν είμαστε αυτό που ήμασταν, ούτε αυτό που πιθανώς θα γίνουμε. Και σε καμία περίπτωση αυτό που θα θέλαμε να ήμαστε ή να γίνουμε.

Το παραμικρό πραγματάκι κι αν αναγνωρίσουμε μέσα μας τώρα
έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλες τις θεωρίες, τις αναδρομές, τις εικασίες και κυρίως τα ευχολόγια του κόσμου.

4 σχόλια:

γιωργος είπε...

Για να κατανοήσουμε όλα αυτά χρειαζόμαστε μάλλον ψυχολόγο-φευ, μακριά απο εμάς...

Dawkinson είπε...

η αυτογνωσία είναι το πιο δύσκολο και μακρινό ταξίδι. Μοναχικός δρόμος χωρίς προορισμό. Αλλά έχει κάτι ξέφωτα!....που αξίζουν όλους τους κόπους και τις θυσίες.
φιλιά.

zero είπε...

Σωστο το ποστ.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Γεώργιε, προς Θεού!!!

dawk, έτσι μου φαίνεται κι εμένα... Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος κλπ κλπ....

zero, πες βρε παιδί μου καμιά κουβέντα παραπάνω!