Δευτέρα, Δεκεμβρίου 10, 2007

Πνιγμός…


Η θλίψη τριγυρνά στο δωμάτιό μου
σπάει τις αγάπες μου
στριμώχνομαι στη γωνία
βλέπω μέσα απ’ το παράθυρο
τον έρωτα να ανθίζει αλλού, γι’ αλλού
ξεχνάω να ζω…
και αναπνέω εσένα.
...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 09, 2007

Γράψε Λάθος
















Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ' έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα.
Όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού και ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνοια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Κική Δημουλά

...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 05, 2007

Ποιηματάκι παιδικό...


Θα ήθελα με κάποιο μολύβι ακριβό
ένα χαμόγελο στα χείλη σου να ζωγραφίσω,
στα μάτια σου να στάξω ελάχιστο λευκό
να σπινθηρίσει το παιδί που κρύβεται από πίσω.

Με μία γομολάστιχα θα ήθελα να σβήσω
από το μέτωπό τις ζάρες που χάραξε η ζωή σου,
σα σκόνη τις πίκρες τις παλιές ολούθε να φυσήξω
για να λουστεί μέσα στο φως αυτούσια η μορφή σου.

Μα όμως ξέρεις, αγάπη μου,
τι θά ‘θελα να προσθέσω;
Ένα μου αιώνιο, άλικο φιλί
στο στόμα σου ν’ αποθέσω…
...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

Μοναχά ταξιδεύει...

Σαλπαρισμένο πλοίο, φευγάτο
το παρακολουθώ
να σκίζει αθόρυβα τα μαύρα, τα βαθιά νερά,
να γίνεται μικρή, άσπρη κουκίδα
στον μακρινό ορίζοντα·
να χάνεται απ’ τη ματιά μου…

Κι εγώ στο λιμάνι,
χωρίς να έχω προλάβει
να πω ούτ’ ένα αντίο·
ούτε να του εξομολογηθώ
πως το σκαρί του ήταν για μένανε
ο μυστικός μου κήπος.

Πως τα πιο γλυκά μου όνειρα
τα χάραξα στα κατάρτια του,
πως όλους τους φόβους, τα σκοτάδια μου
τα έκρυψα στα αμπάρια του,
πως εκείνα τα λευκά, περήφανα ιστία του
έχουν ποτίσει απ’ την αγάπη μου
κι από τα δάκρυά μου.

Ποτέ του δεν κατάλαβε,
ούτε ποτέ θα καταλάβει·
γιατί είναι πλοίο… πλοίο φευγάτο…
που κουβαλάει κόσμο πολύ
μα όλους τους αδειάζει στα λιμάνια.
Κι εκείνο σαλπάρει απ’ την αρχή
για άλλα ταξίδια, για τόπους νέους…

Τα πλοία δεν αγαπάνε·
μοναχά ταξιδεύουν…
...