Πνιγμός…

Η θλίψη τριγυρνά στο δωμάτιό μου
σπάει τις αγάπες μου
στριμώχνομαι στη γωνία
βλέπω μέσα απ’ το παράθυρο
τον έρωτα να ανθίζει αλλού, γι’ αλλού
ξεχνάω να ζω…
και αναπνέω εσένα.
...

Γράψε Λάθος

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ' έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα.
Όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού και ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνοια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Κική Δημουλά

...

Ποιηματάκι παιδικό...

Θα ήθελα με κάποιο μολύβι ακριβό
ένα χαμόγελο στα χείλη σου να ζωγραφίσω,
στα μάτια σου να στάξω ελάχιστο λευκό
να σπινθηρίσει το παιδί που κρύβεται από πίσω.

Με μία γομολάστιχα θα ήθελα να σβήσω
από το μέτωπό τις ζάρες που χάραξε η ζωή σου,
σα σκόνη τις πίκρες τις παλιές ολούθε να φυσήξω
για να λουστεί μέσα στο φως αυτούσια η μορφή σου.

Μα όμως ξέρεις, αγάπη μου,
τι θά ‘θελα να προσθέσω;
Ένα μου αιώνιο, άλικο φιλί
στο στόμα σου ν’ αποθέσω…

...

Μοναχά ταξιδεύει...

Σαλπαρισμένο πλοίο, φευγάτο
το παρακολουθώ
να σκίζει αθόρυβα τα μαύρα, τα βαθιά νερά,
να γίνεται μικρή, άσπρη κουκίδα
στον μακρινό ορίζοντα·
να χάνεται απ’ τη ματιά μου…

Κι εγώ στο λιμάνι,
χωρίς να έχω προλάβει
να πω ούτ’ ένα αντίο·
ούτε να του εξομολογηθώ
πως το σκαρί του ήταν για μένανε
ο μυστικός μου κήπος.

Πως τα πιο γλυκά μου όνειρα
τα χάραξα στα κατάρτια του,
πως όλους τους φόβους, τα σκοτάδια μου
τα έκρυψα στα αμπάρια του,
πως εκείνα τα λευκά, περήφανα ιστία του
έχουν ποτίσει απ’ την αγάπη μου
κι από τα δάκρυά μου.

Ποτέ του δεν κατάλαβε,
ούτε ποτέ θα καταλάβει·
γιατί είναι πλοίο… πλοίο φευγάτο…
που κουβαλάει κόσμο πολύ
μα όλους τους αδειάζει στα λιμάνια.
Κι εκείνο σαλπάρει απ’ την αρχή
για άλλα ταξίδια, για τόπους νέους…

Τα πλοία δεν αγαπάνε·
μοναχά ταξιδεύουν…

...

Εισφορά

Στης αδαημοσύνης την ποδιά
απίθωσα δυο σύκα:
ένα για τα εσώτερα
κι ένα για όλα τ’ άλλα.
...

Παντοτινά

Κομμάτι μου,
κομμάτι του μυαλού μου,
παντοτινά εσένανε
θα κουβαλάω μέσα μου.

Παντοτινά θα ‘σαι κρυμμένος
σε κάποια γωνία σκοτεινή
και στα κρυφά θα με κοιτάζεις…

Κι εγώ παντοτινά
θα σου χορεύω λάγνους χορούς,
ερωτικούς…

Και θα αναζητώ με πάθος
έστω για μια στιγμή να δω
στο μελαγχολικό σου βλέμμα
την επιθυμία…

...

Αντιθέσεις

Εκεί με τους πολλούς Αμερικάνους,
ανακαλύψαμε τον μινιμαλισμό.
...

Κατασπατάληση

Αν δεν χαθείς στην αγκαλιά του άλλου
χωρίς άγχος και βιασύνες

Αν δεν τον κοιτάξεις στα μάτια βαθιά,
για να του πεις «Έστω για μια στιγμή, σε θέλω»

Αν μοναχά παλεύεις πάνω στον καναπέ
ή στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου
σώμα με σώμα ερήμην

Αυτό δεν είν’ ερωτική συνεύρεση
και σίγουρα όχι έρωτας…

Είναι απλή και γνήσια σπατάλη.

...

Εγκατάλειψη

Ήμουν σύννεφο

κι έγινα στάλες βροχής

μέσα στη λίμνη

...

Έτσι κι αλλιώς…

Ο χρόνος σου μετέβαλε την αίσθηση του δικού μου χρόνου.
Η ματιά σου μετέτρεψε την εικόνα του κόσμου μου.
Η αγάπη σου άλλαξε τον τρόπο μου ν’ αγαπώ.

«Σκοπός των σχέσεων δεν είναι η ευτυχία, αλλά η μεταμόρφωση»
...

Πού περπατάς…

Στου ζεϊμπέκη τη μαύρη γειτονιά
πες της να μην πολυγυρνάει.
Κάνει κι ο Χάρος παγανιά
κι αθέλητα την ακουμπάει.

Τ’ άγγιγμα αυτό είναι βαρύ·
σαν τα δεσμά του σκλάβου.

Καλύτερα ανάλαφρη
μ’ αλυσιδάκι όλο χάρη,
απ’ όπου κρέμονται σκερτσόζικα
όλης της γης οι χάροι…

...

Σημάδι ο ύπνος

Όταν ο ύπνος σου παραπαίει μεταξύ

σκότους και φωτός
πανδαιμόνιου και σιωπής
άρνησης και παράδοσης
αγωνίας κι εγκατάλειψης
ζωής και θανάτου

…δεν είσαι καλά…

...

Πάλι ερήμην...

Πιο άσχημο κι από το ν’ αγαπάς ερήμην
είναι να πάψεις ν’ αγαπάς ερήμην.

Να μην ενδιαφέρεται ο άλλος
ούτε καν γι’ αυτήν σου την αλλαγή.

Ίσως η αγάπη είναι υπερτιμημένη.
Και για πολλούς περιττή ή και φορτική.

Ή απλώς αδιανόητη…
Συναισθηματικά μη αποδεκτή.

Ίσως κάποιοι να νοιώθουν, πως δεν την αξίζουν·
ίσως κάποιοι να μην την αξίζουν κιόλας.

Αλλά η αγάπη δεν πάει έτσι.
Χαρίζεται πάντα ερήμην.

Κι αποχωρεί ερήμην...

Υ.Γ.
Για να μην παρεξηγούμαι:
Αγάπη για μένα είναι μόνο η ενεργητική αγάπη.

Αγάπη είναι το ενεργό ενδιαφέρον, οι πράξεις κι ο χρόνος σου.

Δεν είναι τα "Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς".

Μπορεί το συναίσθημα να μην τελειώσει ποτέ. Οι πράξεις τελειώνουν. Ή δεν αρχίζουν ποτέ. Γι' αυτήν την αγάπη μιλάω.
...

Δυστυχώς... χάσαμε...

Σε 60’s ατμόσφαιρα
κάθισα να απολαύσω μια κινηματογραφική προβολή
στον φρεσκοασβεστωμένο τοίχο του μυαλού μου.
Ήθελα μόνο να γιορτάσω την τόσο πρόσφατη απολύμανσή του…

Έβαλα ένα ποτό
και χώθηκα στην πολυθρόνα μιας πανηγυρικής αδράνειας.

Μα τα μυρμήγκια επανεμφανίστηκαν δριμύτερα.
Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν σα δαιμονισμένα
πάνω στην αυτοσχέδια οθόνη
και να παρασύρουν μαζί τους

κάθε όμορφη, δημιουργική στιγμή του έργου.

Σαν σε αστιγματική όραση
επιμηκύνονταν τα μηδενικά και γίνονταν πρόσκαιρα άσοι.
Μα όχι…
ήταν στ’ αλήθεια οι κύκλοι που κρέμαγαν
και μετατρέπονταν σε παράλληλες ευθείες διαδρομές.
Πάνω… κάτω…

Και το χρώμα -δαλτωνικό.
Ξεθώριαζε σταδιακά σε άσπρο και μαύρο.
Σε τοίχο και μυρμήγκια.

Η ταινία έμεινε να γυρνά ασκόπως

-τακ, τακ, τακ-
γύρω από μια παλιά, παρατημένη πομπίνα…

Κι εγώ με ένα μισοάδειο ποτήρι στα χέρια
να χαζεύω τα μυρμήγκια.
Πάνω… κάτω…

...

Ξαφνικά...

...άρχισε να μπάζει...

Άσ’ το…

Μην ψάχνεις για δικαιολογίες…
Μην ψάχνεις για άλλοθι…
Αυτά που κάνεις είσαι.
...

Bang-Bang

Η πληγή δεν κλείνει,

όσο την προστατεύεις και την κρατάς δεμένη.
Άσ’ την ανοιχτή, μην τη φοβάσαι.
Μόνο έτσι θα κλείσει.

(Κι αν είναι μεγάλη… μια έτσι, μια αλλιώς…
Ποτέ όμως συνεχώς δεμένη)

...

Να παραγγείλω δικό μου;

Τα περισσεύματα είναι πάντα λίγο…

άνοστα…

και κρύα…
και ξεφτίλα…

Σκύλοι είμαστε;
...

Ακροβατώντας

Πέρα απ’ τις επιθυμίες, υπάρχει η αναγκαιότητα.
Τι μας καθορίζει;
Ποιο είναι το όριο των δυνατοτήτων μας;
Πού βρίσκεται το μεταίχμιο της ύπαρξής μας;

...

Πάντα αργά…

Λίγο θέλαμε -να! ένα τσακ-
για ν’ αγγίζαμε τ’ άστρα.
Ήταν όμως αργά·
ήδη ξημέρωνε μέσα στον καθένα μας
η επόμενη ημέρα του…

...

Κρίμα...

Η θάλασσα της έγινε βόρβορος

...

Είσαι αχάριστη!

Είναι 300 κιλά,
τρώει και ροχαλίζει σαν ζώον,
την παρακολουθεί,
ψάχνει τα σκουπίδια της,
της συμπεριφέρεται λες και είναι μωρό,
έχει καβούρια στις τσέπες,
βαριέται να κουνηθεί,
δεν την υποστηρίζει στους άλλους όταν έχει δίκιο,
την βγάζει όλη μέρα μπροστά στο PC
και επιπλέον την κάνει ρόμπα σ' όλον τον κόσμο.

Κατά τ’ άλλα φταίει αυτή για όλα.
Όχι, πως δεν φταίει. Φταίει· που κάθεται μαζί του.
Εγώ θα γινόμουν πρεζάκι και θα κοιμόμουν στα παγκάκια καλύτερα.

...

KnockOut

Μια γερή μπουνιά στις εμμονές
Κι αρχίζεις να μετράς μέχρι το 10…

Δεν πρέπει να σηκωθούν πριν απ’ αυτό.

Γιατί αν το παίξεις στα σημεία…
Τη γάμησες.
...

Μυστήριες συναλλαγές

Πώς γίνεται να μην δίνεις δεκάρα
και να ζητάς και τα ρέστα;

...

Καντεμιά;

Κι εκεί που όλα ήταν ρομαντικά κι ωραία…
μας πείραξε το σούσι!
Και την βγάλαμε στην τουαλέτα…

Το ωμό, λέει, είναι μπαμπέσικο πράγμα…
Πρέπει να το ‘χεις συνηθίσει.
Να το αντέχει το στομάχι σου…

Το σερβίρουνε και κυριλέ και δεν ξέρεις τι τρως…

Την επόμενη φορά, θα παραγγείλω

αγνή, ελληνική παραδοσιακή κουζίνα.
Ένα πιάτο απ’ αυτά που κάνεις μπλουμ μέσα στη σάλτσα
και φχαριστιέται η ψυχή σου.

Τέρμα με την ωμή λιτότητα της μυστηριώδους Άπω Ανατολής...

...

Καιρού μη θέλοντος…

Όταν έχεις κολυμπήσει μέχρι τη μέση του πελάγους με κόντρα καιρό,
γιατί θεωρείς πως θα γυρίσεις με ευνοϊκό
και οι δυνάμεις θα σου φτάσουν,
μα ξάφνου γυρίσει,
η επιστροφή γίνεται σχεδόν ακατόρθωτη.

Καταβάλλεις τις τελευταίες σου προσπάθειες
με κομμένη την ανάσα και κράμπες ανυπόφορες
να φτάσεις στο κοντινό, μα έρημο νησάκι,

που θυμάσαι πως μόλις προσπέρασες.

Ή αφήνεσαι να παρασυρθείς
από τα κέφια του καιρού…

...

Αργά...

Έχεις γίνει ένα με το δέρμα μου.
Σε τραβάω με τα νύχια, ξεσκίζω τις σάρκες μου, ματώνω.
Θα σε βγάλω από πάνω μου κι ας μείνω μισή…

Αγάπη μου…
...

Dear God, don't give me strength!...

Θάνατος αργός...

Μεσημέρι αποκοιμήθηκε η αγάπη μου,
αφού πρώτα μουρμούρισε λόγια αναπάντεχα,
μαύρα και κόκκινα, λόγια πικρά.

Ένα πρωί ξανάνοιξε για μια στιγμή τα μάτια,
με άγγιξε στα ακροδάχτυλα
και μού ‘πε το αντίο.

Δεν την ξανάδα από τότε… και ούτε θα την ξαναδώ.

Η αγάπη πεθαίνει αργά… και βασανιστικά…

...

Μια νίκη αφιερωμένη

Δε μου λες, ρε μπαμπά… αυτές εδώ τις γκόμενες τις ήξερες;
Κάπου εκεί δίπλα σου πρέπει να προπονούνταν κι αυτές το ’29…
Άσχημες φαίνονται όμως… Εσύ ήθελες όμορφες…

Αχ, μπαμπά μου, κι η μαμά δεν είναι καλά τελευταίως…
Φοβάμαι, πως θά ‘ρθει να σε βρει…
Να πλακώνεστε πάλι εκεί… πού σκατά είσαι τώρα…
Σε νοιάζει καθόλου;

Την καημένη, ελπίζω να περάσει καλύτερα, όταν φύγει από ‘δώ…
Εσύ καλά περνάς;

Πάντως σήμερα ο Πανιώνιος νίκησε στη Γαλλία 2-0!!!
Σε νοιάζει;
Στο λέω, μήπως τυχόν σε νοιάζει…

Εμένα, να σου πω την αλήθεια, δεν με πολυνοιάζει…
Αλλά να… σε θυμήθηκα…

Πανιωνάρα, μπαμπά μου… είναι κι αυτός μια ιδέα…
Μια ζώσα ανάμνηση από τα χρόνια εκείνα…

Βοήθειά μας...

Ο Όμηρος

Ήταν όμηρος, δεμένος σε ξύλινο κατάρτι·
όμηρος του ίδιου του τού εαυτού.

Αποφασισμένος ν’ ακούει τις Σειρήνες για πάντα,
μα ποτέ του να μην τις αγγίζει.
Ποτέ να μην ενδίδει στον πειρασμό τού τώρα.

Είχε φτιάξει, βλέπετε, μέσα του ένα παραμύθι,
πως προορισμός του στη ζωή
ήταν να φτάσει σε κάποια μακρινή Ιθάκη…

* Βέβαια, ο Όμηρος ήταν και τυφλός…

Η σιωπή

Μια φορά μου 'χες πει
«Δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως…

μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη»

Λίνα Νικολακοπούλου
...

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον

Τα ποταπά αισθήματα
κι η μικροπρέπεια,
όσο καλά κι αν είναι κρυμμένα,
ξεχειλίζουν ακόμα και μέσα από
αδιάφορες λέξεις,
τυποποιημένες εκφράσεις
και λόγια του συρμού.

MSN

Γλυκιά παγίδα

Πέρσι το καλοκαίρι παγιδεύτηκα
ανάμεσα στη θάλασσα και τη στεριά,
ανάμεσα στον Ήλιο και τη Σελήνη.

Τέτοια γλυκιά παγίδα,
τέτοιο απόκοσμο χάραμα στην άκρη του γιαλού…
Μόνο στα όνειρα…

...

Κατάθεση ψυχής

Αι, της αγάπης μαχαιριά,
μας γάμησες την καρ(υ)διά!!



(είπαμε: στα λαϊκά άσματα προσθέτουμε πάντα! φωνήεντα…)

Υ.Γ. Έτσι δε λένε πάντα όλοι αυτοί οι μυστήριοι;

«Στην καινούρια μου δουλειά, έκανα κατάθεση ψυχής...»

Φυγή

«Θέλω να έχω μόνο πράγματα,

που μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν.

Ευτελή.

Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους

και μετά να στεναχωριέμαι που τα έχασα»,

είπε και αρνήθηκε να δεχθεί ένα ακριβό δώρο από κάποιον φίλο.

Στη συνέχεια είπε αντίο και φεύγοντας αναρωτιόταν λυπημένος,

πώς έκανε το λάθος να έχει φίλους...

...

Μια βδομάδα λειψή…

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Είμαι λυπημένη.
Πάντα ζούσα τη νύχτα.

Μια νύχτα σαν και τούτη, ζεστή και μελαγχολική,
γεννήθηκε μέσα μου η σκέψη.
Την δεύτερη η αγάπη.
Και την τρίτη η ανάγκη.
Την τέταρτη νύχτα πέθανα.

Όχι, δεν μιλώ συμβολικά.
Τέσσερις νύχτες…

Κι από τότε γεννιόμουν Σαββατόβραδο και πέθαινα Τετάρτη…

Τώρα τα μάγια λύθηκαν

κι ούτε γεννιέμαι, ούτε πεθαίνω...

Και κάθε μέρα είναι Καθημερινή.

...

Χωρίς διαιτησία

Μετά από σκέψη, ξανακατέληξα στην αρχή,

πως δεν χρειάζεται κανείς προστασία,

πάρα μόνο αν είναι κάτω των 8 ετών.

Ο καθένας βάζει μόνος του τα χεράκια του

και βγάζει τα ματάκια του.
Πρέπει να υποστεί τις συνέπειες.

Όπως επίσης, ο καθένας έχει το δικαίωμα

να γνωρίζει τι συμβαίνει όσον τον αφορά

και να αποφασίζει μόνος του, πώς θα δράσει.

Οι διαιτητές είναι περιττοί στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και συχνά ιδιοτελείς…

Ή απλώς μαλάκες…

Απελπισία

Περίπου στα μισά της διαδρομής,

ακούμπησα κάτω το σακίδιο μου και ξάπλωσα στο χώμα.

Το καταφύγι ήταν πολύ μακριά ακόμα

κι η επιστροφή γεμάτη γκρεμούς.

Πώς έφτασα μέχρι εδώ;

Έκλεισα τα μάτια και προσευχήθηκα

να διακτινιστώ στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Χωρίς πίστη όμως

δεν εισακούγεται καμιά σου επιθυμία·

κι έτσι μόλις ανέτειλε ο ήλιος,

παράτησα το σακίδιο στη μέση του πουθενά

και βούτηξα στο κενό…

...

Oh yes, it is…

He heard it through a gravevine;

the circles of hell are unwanted but full,
while heaven is empty and still unavailable…

W. H. A.T. Ann Audtistico (English-Spanish poetess)

...

Πάει κι αυτό

Τέλειωσε άλλη μια παρτίδα από ‘κείνο το παιχνίδι,

το πώς το λένε,
που παίζουν τ’ αγοράκια με τα κοριτσάκια

και μετά τραβάνε όλοι μαζί τις κοτσίδες και τα τσουλούφια τους…

Ψάρακλες μέχρι τα γεράματα,

παίζουμε καλά μόνο όταν δεν μας νοιάζει η έκβαση του παιχνιδιού.

Όποιος νοιάζεται, σκοντάφτει και τη μούρη του λεκιάζει.

Κι όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα.

Μούσια…

Όποιος λέει ψέματα, τη βγάζει καθαρή

και φεύγει με έπαθλο ένα δάκρυ

και 5 μούντζες από τους φίλους του χαμένου.

Σκατοπαίχνιδο… δεν ξαναπαίζω.

Ώ ρε βαρεμάρα…

Καλά, μπορεί και να ξαναπαίξω, άμα λάχει.

Σε καμιά εικοσαριά χρόνια…

...

Το στερεότυπό μου

Έδεσα έναν γκόμενο με τη σκέψη απ’ όλες τις πάντες,
χέρια-πόδια, μην μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες,
τον στερέωσα καλά να μην πέφτει,

κι έγινε κατ’ αρχήν στέρεος.

Με τον καιρό

κι επειδή ήταν τρομερός τύπος,
έγινε το στερεότυπό μου.

Είναι το δικό μου στερεότυπο,
το θαυμάζω και το υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου.

Το μόνο,
πως κάθε τόσο πρέπει να πηγαίνω και να τον ξαναστερεώνω,
γιατί χαλαρώνει η δέσμια σκέψη μου… γμτ!!

Τότε μπερδεύομαι…

...

Blogs

«Διανοούμενοι»
λογοχαριεντίζονται
κι αερογαμούν

...

Αδιέξοδο

Μην μ’ αγαπάς. Με κουράζει η αγάπη.

Κι αν δεν στο πω ποτέ;
Τη νοιώθω.

Κι αν φύγω μακριά;
Θα υπάρχει.

Κι αν πάψω να υπάρχω εγώ;
Θα θυμάμαι.

Να σκοτώσω την αγάπη;
Θα την αναπολώ.

Τι θέλεις να γίνει;
Θέλω να ψάχνω την αγάπη.

Να σου την κρύψω;
Είναι αδιέξοδο, μωρό μου. Τώρα πια ξέρω…

Και τι να κάνω;
Θα συνεχίσεις εσύ να μ’ αγαπάς κι εγώ να ψάχνω την αγάπη.

Μα αφού τη βρήκες!

Δεν με καταλαβαίνεις…
Δεν σε καταλαβαίνω…

Μωρό μου, βαριέμαι…
Κι εγώ στεναχωριέμαι…

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι…
Και πώς να μην στεναχωριέμαι;
…

Αγάπη μου;
…

Αγάπη μου; Αγάπη μου; Αγάπη μου;

...

Είμαστε ήδη εδώ...

Δεν αρκούν τα βήματα

που κάποτε θα οδηγήσουν σε κάποιον προορισμό·

κάθε βήμα οφείλει να είναι βήμα και προορισμός μαζί.

Goethe

...

Πειράζει;

Τι σε κάνει να βαριέσαι; Τι σου κρατάει το ενδιαφέρον; Γιατί;
Είμαστε όλοι τόσο αλλιώς...

Να λυσσομανάς για κάτι ιδιόρρυθμο,
να χασμουριέσαι στα πολύχρωμα πάρτυ…

Να φτιάχνεσαι με τα μικρά δικά σου,
να χαλιέσαι με τα «αντικειμενικώς» σημαντικά κι ωραία…

Είμαστε εμείς και έτσι είναι…
Πειράζει;

Κρατήσου

Σεργιάνι στην ψυχή σου.
Πόλεμος. Ανακωχή. Ειρήνη. Θάνατος.
Επωδός προδιαγεγραμμένης πορείας.

Καλοκαιρινή σερενάτα στους βράχους.
Λειψυδρία.
Πέρασμα πάνω από δύσβατα γεφύρια.
Σάλτο μορτάλε.

Περίγραμμα ενός ορίζοντα σκοτεινού.

Κούραση. Περιχαράκωση.
Βεβαιότητες και αυτοματισμοί.
Μεμονωμένοι περισπασμοί από το τίποτα.

Χειμώνας. Γλιστράς…
...