Άφεσις

Με αφήνεις·

σε αφήνω.
Άστα…
Αφέσου.

3

Τα οικοδομήματα είναι τρύπες.
Χτίζονται πάνω σε τρύπες.

Τα σινεμά μεγάλες τρύπες·
βλέπεις εκεί
τεράστιες τρύπες.

Τα κλαμπ
ακόμα πιο μεγάλες τρύπες·
χωράνε μέσα χιλιάδες τρύπες.

Η βουλή
-παλιά, βαρβάτη τρύπα-
χωράει μόνον 300 τρύπες.

Και η μικρή μου η καρδιά
-η ασήμαντη αυτή τρύπα-
δεν χωρά

παρά

τη δική σου τρύπα.

Σ' αγαπώ

...κι ας μην είσαι εδώ.

- Η φωτό είναι χάρισμα :) -

Ανήμερη

Ευτυχώς καμωμένα,
όλα όμορφα κι ωραία.

Καληνύχτα.
Καλημέρα.

Γιατί μ' αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες,

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες,

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μού εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

---------------------------------------------

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.


Μαρία Πολυδούρη

Καληνύχτα, ψυχή μου

Και να μιλήσουν δυο ψυχές, αν δεν «πακτώσουν» τα κορμιά…
δεν είναι αυτά τα δυο μισά που κάποτε χωρίσαν.

Είναι μονάχα η ανάγκη, και η λαχτάρα που μας παραπλανά.

Δεν είμαστε ιδέες· είμαστε ζωντανά.

Το σκωπτικό παιδί

Ο άνυδρος ασβέστης,

το ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ,

το γκριζόλευκο ρούχο,

τον προφυλάσσουν από τον καυτό ήλιο·

πίσω του.


Όχι όμως κι απ’ αυτόν στο στέρνο.

 

Επίγραμμα (άμετρο)

...

.-

...

...

2 χρόνια μαζί…

Πάντα μαζί… και πάντα χώρια…

...

Παρακολουθώντας TV

Ήταν ένας 12χρονος στο America, λέει,
που σκότωσε πάνω σε βίαιο παιχνίδι μία 6χρονη.

Τον έβαλαν να δικαστεί σε δικαστήριο ενηλίκων
με την κατηγορία του φόνου Α’ βαθμού,
γιατί η μικρή ΕΠΡΕΠΕ να δικαιωθεί.

Οι ένορκοι τον έκριναν ένοχο
και ο δικαστής τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη…

Και μετά εισαγγελέας και ένορκοι ταράχτηκαν·
θεώρησαν την ποινή του δικαστή βαριά…
Κι ο δικαστής στεναχωρήθηκε·
ήταν υποχρεωμένος να τηρήσει το νόμο…

Άντε γαμηθείτε, ρε μουνόπανα…

Εκ των υστέρων ψάχνετε να επιρρίψετε
ή να αποποιηθείτε ευθύνες,
αφού πρώτα κάνετε
ό,τι σας «ανεβάζει»
επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά…
Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, βεβαίως-βεβαίως.

Καριόληδες…
...

Όμορφη...

Έλενα Ναθαναήλ

Τέλος εποχής

Πάμε για ψώνια!
...

Αχ, θάλασσά μου σιωπηλή…

Δεν είχες να μου δώσεις τίποτα
Το ήξερα
Το ανακάλυπτα μέρα με την ημέρα.
Μόνο αυτήν σου την υπερκόσμια
Σιωπή
Σιωπή των λόγων και των παύσεων
Των κορμιών
Των ματιών
Των πράξεων
Σιωπή που πλημμύριζε
Σα θάλασσα
Την από πάντα απλέρωτη
Χωρίς εσένα
Ψυχή μου.

Τώρα απέμεινε σκέτη σιωπή
Σιωπή των ανθρώπων…

…που δεν αγαπιούνται πια.


-αβάσταχτο κενό-

Απλή λογική

Τα κρίνα στο βάζο μαράθηκαν.
Μπορούμε όμως πάντα να τα γυρίσουμε ανάποδα,
να τα κρεμάσουμε σε μια γωνιά
και να τα αποξηράνουμε.

Όπως έκαναν οι γιαγιάδες μας.
Εκείνες φυλάκιζαν τ’ άνθη τους
ακόμα και στις σελίδες των αγαπημένων τους βιβλίων.

Το ανακαινισμένο feng shui όμως
λέει όχι σ’ αυτήν την τακτική·
λέει ν’ αγοράζουμε συνέχεια φρέσκα.
Καινούρια…
Ν’ ανανεώνεται -λέει- η ενέργεια.

Βλακείες…
Το καλύτερο απ’ όλα είναι να έχεις γλάστρες,
να τις ποτίζεις, να τις κρατάς στο φως,
να τις φροντίζεις και να τις αγαπάς,
κι έτσι θα έχεις πάντοτε
λουλούδια…
...

Χάρτινο το φεγγαράκι...

Είχες δίκιο…
Πιστεύω. Πίστεψα.

Το εύκολο θα ήταν να συνεχίσω
με ένα πανηγυρικό
«Δυστυχώς!»
Αλλά όχι…

Θα συνοδεύσω
το άτυχο ρήμα μου
με ένα απλό-απλούστατο
και ακόμα και σε τούτη την περίπτωση
μαθηματικό
If-then:

Αν πίστευες κι εσύ…
τότε
-και μόνον τότε-
θα ήταν αλήθεια.

Αλλά…
Δυστυχώς!

(Είδες που βρήκε τη θέση του
κι αυτό το έρημο,
το μεγάλο,
το τεράστιο
«Δυστυχώς»;)
...

Ανόητοι άνθρωποι…

Ανόητα ανθρωπάκια…
…είμαστε όλοι.
Και οι νοήμονες οι ανοητότεροι όλων.
...

Ένα πεταμένο γράμμα

Στη στάση του τραμ βρήκα ένα γράμμα πεταμένο. Είναι από μια γυναίκα προς μία άλλη. Ίσως το είχε γράψει εκείνη που μπήκε κλαμένη στο τραμ μόλις έφτασα. Ίσως και κάποια άλλη...
Έγραφε:

«Μπήκες ανάμεσά μας, ενώ ήξερες πως ήμασταν μαζί. Ενώ ήξερες πως ήμουν ερωτευμένη και πως η καρδιά μου θα ράγιζε αν τον έχανα. Μια γειτόνισσα ήσουν κι άρχισες να μας κάνεις τη φίλη. Πόσο θα προσέχω τώρα τις φίλες... Έκανες την παρουσία σου ασφυκτική. Δεν τολμούσε να ξεμυτίσει το πρωί από το σπίτι και τον άρπαζες. Με το που γύρναγε τα ίδια. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε μόνοι μας στιγμή. Πάντα εκεί. Ακόμα κι όταν δεν σ’ έβλεπα, σε αισθανόμουν.
Αρχίσαμε να καυγαδίζουμε διαρκώς για σένα. Σε ερωτεύτηκε άραγε; Ερωτεύτηκε το πρόσωπό σου; Kενό, επίπεδο, αδιάφορο... Ποιος ξέρει; Πάντως σε φοβόταν. Κρυβόταν. Έβαζε τα ερωτικά μας τραγούδια σιγανά, ακόμα και το σ’ αγαπώ μού το ψιθύριζε, μην τυχόν και τον ακούσεις...
Δεν πήγαινε άλλο. Χωρίσαμε. Ίσως πιστεύεις, πως δεν φταις. Πως εκείνος διάλεξε. Ναι, αλλά εσύ μπήκες ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Όμως μέσα σου το ξέρεις, πως δεν ανήκεις εκεί. Και σιγά-σιγά θ’ αρχίσει να φαίνεται.»

Άλλη μια πονεμένη ερωτική ιστορία…

Ψυχασθένεια

Ποτέ δε μπορώ ν’ ανοίξω τις κοακόλες

(ναι, ναι… κοακόλες…)
που έκλεισα.

Μα τι δύναμη βάζω για να κλείσω κάτι;

Μεγαλύτερη απ’ τη δική μου!!

Και δεν το κάνω

για να μην τις ξαναβάλω στο στόμα μου,

αλλά για να μην ξεθυμάνουν…

Σκυλίσια ζωή

Πετάς κόκαλα σ’ αδέσποτα

Κόκαλα,
-που τα βαφτίζεις χρόνο-
σε όσα κακόμοιρα νοιώθεις να νοιώθουν
την ψυχική σου ανία

Σε όσα κοιτάζουν
-κοιτάζεις-
πλήρη ελλείψει
[εδώ θα έπαιρνε μια υπογεγραμμένη]
αναζητώντας κάτι άπιαστο

Κι ενόσω κυνηγάνε
-κυνηγάς-
την ουρά τους
μέχρι να αποχαζέψουν

Ή μέχρι να αποσυρθούν στην πίσω αυλή,
για να ψοφήσουν
μόνα
...