Διάλειμμα για διαφημίσεις

Ακύρωση, ναι…
Πολύ σωστά το έθεσες.
Ακυρώνω κι εγώ λοιπόν
προσωρινώς
την μακρόσυρτη ταινία
με τους συμβολισμούς
και την όμορφη -ομολογουμένως-
φωτογραφία
και βαδίζω ελεύθερη κι ωραία
προς την χαριτωμένη ύλη
που την έχεις και την κατέχεις
και την πιάνεις και τη μυρίζεις
και την ευχαριστιέται η ψυχή σου
και περιδιαβαίνω ανάλαφρα
την ελαφρότητα
και μια εύπεπτη
μα παραμελημένη για καιρό
καθημερινότητα.
Εις αύριον πάλι τα σπουδαία!
...

Η αλήθεια σου

Τα παλιά σου λόγια σε φωτίζουν:
«Όταν μεθώ αγαπώ όλα τα τραγούδια
και όλες τις γυναίκες»

Μα ο ερωτευμένος δεν δίνει σημασία όταν πρέπει.
Ο ερωτευμένος χαζεύει και νομίζει,
πως όταν μεθάς αγαπάς μόνον εκείνον,
πως μεθάς γιατί αγαπάς μόνον εκείνον…

[Ίσως τα τραγούδια να καταλαβαίνουν καλύτερα,
ίσως να σε ξέρουν· από πάντα.
Ίσως ο ερωτευμένος θα ‘πρεπε να ρωτάει
τα τραγούδια…]

Γιατί, ναι, εσύ αλήθεια λες,

ποιος να σε κατηγορήσει;
Αυτή είναι η αλήθεια σου.
...

Εν πολέμω…

Τώρα φοράει την πανοπλία του
και γέρνει στη σκηνή
ζωσμένος σίδερα
αυτόβουλα
Η ασπίδα κατάστηθα
ενάντια στα όνειρα
στη δεξιά παλάμη σφιχτά
το ξίφος
ενάντια στη νέα αυγή
Έσο έτοιμος!
Όλα φαντάζουν πια απειλητικά…
...

Θλιβερά εν τάξει…

Τα λάθη
Τα ψέματα
Τις προσβολές και τις κακίες
Τις υποσχέσεις
Τα σ’ αγαπώ
Τα κρύβεις στο ντουλαπάκι
της άμεσης λήθης
Ως μη γενόμενα
Και όλα είναι εντάξει
Θλιβερά εν τάξει…
...

Εμμονή

Μπορείς να πανηγυρίσεις, γλυκιά μου·
τα κατάφερες.

Άρχισε όμως από τώρα να ψάχνεις ποιήματα
να χωρέσεις τη θλίψη μας…

...

…κι ανάσα

Να μπορούσα να γίνω
για σένα
άνεμος… αύρα…

Να μην ανήκω…
Να μην θέλω…

Και μόνο σαν μ’ αποθυμάς
ν’ ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα
να μ’ ανασαίνεις.
...

Πνιγμός…

Η θλίψη τριγυρνά στο δωμάτιό μου
σπάει τις αγάπες μου
στριμώχνομαι στη γωνία
βλέπω μέσα απ’ το παράθυρο
τον έρωτα να ανθίζει αλλού, γι’ αλλού
ξεχνάω να ζω…
και αναπνέω εσένα.
...

Γράψε Λάθος

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
ενόχλησες και την ορθογραφία μου.
Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
συνδιάζω αντί για συνδυάζω που σημαίνει
συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
τα δυο μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε απ' έξω
για μετά, αν πετύχει ο συνδυασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.
Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον
που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
Πάρε παράδειγμα
τι κινητά που γράφεται το ψέμα.
Όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.
Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από πού και ως πού
γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
και η αοιδός επιθυμία
απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.
Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνοια
πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.

Κική Δημουλά

...

Ποιηματάκι παιδικό...

Θα ήθελα με κάποιο μολύβι ακριβό
ένα χαμόγελο στα χείλη σου να ζωγραφίσω,
στα μάτια σου να στάξω ελάχιστο λευκό
να σπινθηρίσει το παιδί που κρύβεται από πίσω.

Με μία γομολάστιχα θα ήθελα να σβήσω
από το μέτωπό τις ζάρες που χάραξε η ζωή σου,
σα σκόνη τις πίκρες τις παλιές ολούθε να φυσήξω
για να λουστεί μέσα στο φως αυτούσια η μορφή σου.

Μα όμως ξέρεις, αγάπη μου,
τι θά ‘θελα να προσθέσω;
Ένα μου αιώνιο, άλικο φιλί
στο στόμα σου ν’ αποθέσω…

...

Μοναχά ταξιδεύει...

Σαλπαρισμένο πλοίο, φευγάτο
το παρακολουθώ
να σκίζει αθόρυβα τα μαύρα, τα βαθιά νερά,
να γίνεται μικρή, άσπρη κουκίδα
στον μακρινό ορίζοντα·
να χάνεται απ’ τη ματιά μου…

Κι εγώ στο λιμάνι,
χωρίς να έχω προλάβει
να πω ούτ’ ένα αντίο·
ούτε να του εξομολογηθώ
πως το σκαρί του ήταν για μένανε
ο μυστικός μου κήπος.

Πως τα πιο γλυκά μου όνειρα
τα χάραξα στα κατάρτια του,
πως όλους τους φόβους, τα σκοτάδια μου
τα έκρυψα στα αμπάρια του,
πως εκείνα τα λευκά, περήφανα ιστία του
έχουν ποτίσει απ’ την αγάπη μου
κι από τα δάκρυά μου.

Ποτέ του δεν κατάλαβε,
ούτε ποτέ θα καταλάβει·
γιατί είναι πλοίο… πλοίο φευγάτο…
που κουβαλάει κόσμο πολύ
μα όλους τους αδειάζει στα λιμάνια.
Κι εκείνο σαλπάρει απ’ την αρχή
για άλλα ταξίδια, για τόπους νέους…

Τα πλοία δεν αγαπάνε·
μοναχά ταξιδεύουν…

...

Εισφορά

Στης αδαημοσύνης την ποδιά
απίθωσα δυο σύκα:
ένα για τα εσώτερα
κι ένα για όλα τ’ άλλα.
...

Παντοτινά

Κομμάτι μου,
κομμάτι του μυαλού μου,
παντοτινά εσένανε
θα κουβαλάω μέσα μου.

Παντοτινά θα ‘σαι κρυμμένος
σε κάποια γωνία σκοτεινή
και στα κρυφά θα με κοιτάζεις…

Κι εγώ παντοτινά
θα σου χορεύω λάγνους χορούς,
ερωτικούς…

Και θα αναζητώ με πάθος
έστω για μια στιγμή να δω
στο μελαγχολικό σου βλέμμα
την επιθυμία…

...

Αντιθέσεις

Εκεί με τους πολλούς Αμερικάνους,
ανακαλύψαμε τον μινιμαλισμό.
...

Κατασπατάληση

Αν δεν χαθείς στην αγκαλιά του άλλου
χωρίς άγχος και βιασύνες

Αν δεν τον κοιτάξεις στα μάτια βαθιά,
για να του πεις «Έστω για μια στιγμή, σε θέλω»

Αν μοναχά παλεύεις πάνω στον καναπέ
ή στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου
σώμα με σώμα ερήμην

Αυτό δεν είν’ ερωτική συνεύρεση
και σίγουρα όχι έρωτας…

Είναι απλή και γνήσια σπατάλη.

...

Εγκατάλειψη

Ήμουν σύννεφο

κι έγινα στάλες βροχής

μέσα στη λίμνη

...

Έτσι κι αλλιώς…

Ο χρόνος σου μετέβαλε την αίσθηση του δικού μου χρόνου.
Η ματιά σου μετέτρεψε την εικόνα του κόσμου μου.
Η αγάπη σου άλλαξε τον τρόπο μου ν’ αγαπώ.

«Σκοπός των σχέσεων δεν είναι η ευτυχία, αλλά η μεταμόρφωση»
...

Πού περπατάς…

Στου ζεϊμπέκη τη μαύρη γειτονιά
πες της να μην πολυγυρνάει.
Κάνει κι ο Χάρος παγανιά
κι αθέλητα την ακουμπάει.

Τ’ άγγιγμα αυτό είναι βαρύ·
σαν τα δεσμά του σκλάβου.

Καλύτερα ανάλαφρη
μ’ αλυσιδάκι όλο χάρη,
απ’ όπου κρέμονται σκερτσόζικα
όλης της γης οι χάροι…

...

Σημάδι ο ύπνος

Όταν ο ύπνος σου παραπαίει μεταξύ

σκότους και φωτός
πανδαιμόνιου και σιωπής
άρνησης και παράδοσης
αγωνίας κι εγκατάλειψης
ζωής και θανάτου

…δεν είσαι καλά…

...

Πάλι ερήμην...

Πιο άσχημο κι από το ν’ αγαπάς ερήμην
είναι να πάψεις ν’ αγαπάς ερήμην.

Να μην ενδιαφέρεται ο άλλος
ούτε καν γι’ αυτήν σου την αλλαγή.

Ίσως η αγάπη είναι υπερτιμημένη.
Και για πολλούς περιττή ή και φορτική.

Ή απλώς αδιανόητη…
Συναισθηματικά μη αποδεκτή.

Ίσως κάποιοι να νοιώθουν, πως δεν την αξίζουν·
ίσως κάποιοι να μην την αξίζουν κιόλας.

Αλλά η αγάπη δεν πάει έτσι.
Χαρίζεται πάντα ερήμην.

Κι αποχωρεί ερήμην...

Υ.Γ.
Για να μην παρεξηγούμαι:
Αγάπη για μένα είναι μόνο η ενεργητική αγάπη.

Αγάπη είναι το ενεργό ενδιαφέρον, οι πράξεις κι ο χρόνος σου.

Δεν είναι τα "Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς".

Μπορεί το συναίσθημα να μην τελειώσει ποτέ. Οι πράξεις τελειώνουν. Ή δεν αρχίζουν ποτέ. Γι' αυτήν την αγάπη μιλάω.
...

Δυστυχώς... χάσαμε...

Σε 60’s ατμόσφαιρα
κάθισα να απολαύσω μια κινηματογραφική προβολή
στον φρεσκοασβεστωμένο τοίχο του μυαλού μου.
Ήθελα μόνο να γιορτάσω την τόσο πρόσφατη απολύμανσή του…

Έβαλα ένα ποτό
και χώθηκα στην πολυθρόνα μιας πανηγυρικής αδράνειας.

Μα τα μυρμήγκια επανεμφανίστηκαν δριμύτερα.
Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν σα δαιμονισμένα
πάνω στην αυτοσχέδια οθόνη
και να παρασύρουν μαζί τους

κάθε όμορφη, δημιουργική στιγμή του έργου.

Σαν σε αστιγματική όραση
επιμηκύνονταν τα μηδενικά και γίνονταν πρόσκαιρα άσοι.
Μα όχι…
ήταν στ’ αλήθεια οι κύκλοι που κρέμαγαν
και μετατρέπονταν σε παράλληλες ευθείες διαδρομές.
Πάνω… κάτω…

Και το χρώμα -δαλτωνικό.
Ξεθώριαζε σταδιακά σε άσπρο και μαύρο.
Σε τοίχο και μυρμήγκια.

Η ταινία έμεινε να γυρνά ασκόπως

-τακ, τακ, τακ-
γύρω από μια παλιά, παρατημένη πομπίνα…

Κι εγώ με ένα μισοάδειο ποτήρι στα χέρια
να χαζεύω τα μυρμήγκια.
Πάνω… κάτω…

...