Ξαφνικά...

...άρχισε να μπάζει...

Άσ’ το…

Μην ψάχνεις για δικαιολογίες…
Μην ψάχνεις για άλλοθι…
Αυτά που κάνεις είσαι.
...

Bang-Bang

Η πληγή δεν κλείνει,

όσο την προστατεύεις και την κρατάς δεμένη.
Άσ’ την ανοιχτή, μην τη φοβάσαι.
Μόνο έτσι θα κλείσει.

(Κι αν είναι μεγάλη… μια έτσι, μια αλλιώς…
Ποτέ όμως συνεχώς δεμένη)

...

Να παραγγείλω δικό μου;

Τα περισσεύματα είναι πάντα λίγο…

άνοστα…

και κρύα…
και ξεφτίλα…

Σκύλοι είμαστε;
...

Ακροβατώντας

Πέρα απ’ τις επιθυμίες, υπάρχει η αναγκαιότητα.
Τι μας καθορίζει;
Ποιο είναι το όριο των δυνατοτήτων μας;
Πού βρίσκεται το μεταίχμιο της ύπαρξής μας;

...

Πάντα αργά…

Λίγο θέλαμε -να! ένα τσακ-
για ν’ αγγίζαμε τ’ άστρα.
Ήταν όμως αργά·
ήδη ξημέρωνε μέσα στον καθένα μας
η επόμενη ημέρα του…

...

Κρίμα...

Η θάλασσα της έγινε βόρβορος

...

Είσαι αχάριστη!

Είναι 300 κιλά,
τρώει και ροχαλίζει σαν ζώον,
την παρακολουθεί,
ψάχνει τα σκουπίδια της,
της συμπεριφέρεται λες και είναι μωρό,
έχει καβούρια στις τσέπες,
βαριέται να κουνηθεί,
δεν την υποστηρίζει στους άλλους όταν έχει δίκιο,
την βγάζει όλη μέρα μπροστά στο PC
και επιπλέον την κάνει ρόμπα σ' όλον τον κόσμο.

Κατά τ’ άλλα φταίει αυτή για όλα.
Όχι, πως δεν φταίει. Φταίει· που κάθεται μαζί του.
Εγώ θα γινόμουν πρεζάκι και θα κοιμόμουν στα παγκάκια καλύτερα.

...

KnockOut

Μια γερή μπουνιά στις εμμονές
Κι αρχίζεις να μετράς μέχρι το 10…

Δεν πρέπει να σηκωθούν πριν απ’ αυτό.

Γιατί αν το παίξεις στα σημεία…
Τη γάμησες.
...

Μυστήριες συναλλαγές

Πώς γίνεται να μην δίνεις δεκάρα
και να ζητάς και τα ρέστα;

...

Καντεμιά;

Κι εκεί που όλα ήταν ρομαντικά κι ωραία…
μας πείραξε το σούσι!
Και την βγάλαμε στην τουαλέτα…

Το ωμό, λέει, είναι μπαμπέσικο πράγμα…
Πρέπει να το ‘χεις συνηθίσει.
Να το αντέχει το στομάχι σου…

Το σερβίρουνε και κυριλέ και δεν ξέρεις τι τρως…

Την επόμενη φορά, θα παραγγείλω

αγνή, ελληνική παραδοσιακή κουζίνα.
Ένα πιάτο απ’ αυτά που κάνεις μπλουμ μέσα στη σάλτσα
και φχαριστιέται η ψυχή σου.

Τέρμα με την ωμή λιτότητα της μυστηριώδους Άπω Ανατολής...

...

Καιρού μη θέλοντος…

Όταν έχεις κολυμπήσει μέχρι τη μέση του πελάγους με κόντρα καιρό,
γιατί θεωρείς πως θα γυρίσεις με ευνοϊκό
και οι δυνάμεις θα σου φτάσουν,
μα ξάφνου γυρίσει,
η επιστροφή γίνεται σχεδόν ακατόρθωτη.

Καταβάλλεις τις τελευταίες σου προσπάθειες
με κομμένη την ανάσα και κράμπες ανυπόφορες
να φτάσεις στο κοντινό, μα έρημο νησάκι,

που θυμάσαι πως μόλις προσπέρασες.

Ή αφήνεσαι να παρασυρθείς
από τα κέφια του καιρού…

...

Αργά...

Έχεις γίνει ένα με το δέρμα μου.
Σε τραβάω με τα νύχια, ξεσκίζω τις σάρκες μου, ματώνω.
Θα σε βγάλω από πάνω μου κι ας μείνω μισή…

Αγάπη μου…
...

Dear God, don't give me strength!...

Θάνατος αργός...

Μεσημέρι αποκοιμήθηκε η αγάπη μου,
αφού πρώτα μουρμούρισε λόγια αναπάντεχα,
μαύρα και κόκκινα, λόγια πικρά.

Ένα πρωί ξανάνοιξε για μια στιγμή τα μάτια,
με άγγιξε στα ακροδάχτυλα
και μού ‘πε το αντίο.

Δεν την ξανάδα από τότε… και ούτε θα την ξαναδώ.

Η αγάπη πεθαίνει αργά… και βασανιστικά…

...

Μια νίκη αφιερωμένη

Δε μου λες, ρε μπαμπά… αυτές εδώ τις γκόμενες τις ήξερες;
Κάπου εκεί δίπλα σου πρέπει να προπονούνταν κι αυτές το ’29…
Άσχημες φαίνονται όμως… Εσύ ήθελες όμορφες…

Αχ, μπαμπά μου, κι η μαμά δεν είναι καλά τελευταίως…
Φοβάμαι, πως θά ‘ρθει να σε βρει…
Να πλακώνεστε πάλι εκεί… πού σκατά είσαι τώρα…
Σε νοιάζει καθόλου;

Την καημένη, ελπίζω να περάσει καλύτερα, όταν φύγει από ‘δώ…
Εσύ καλά περνάς;

Πάντως σήμερα ο Πανιώνιος νίκησε στη Γαλλία 2-0!!!
Σε νοιάζει;
Στο λέω, μήπως τυχόν σε νοιάζει…

Εμένα, να σου πω την αλήθεια, δεν με πολυνοιάζει…
Αλλά να… σε θυμήθηκα…

Πανιωνάρα, μπαμπά μου… είναι κι αυτός μια ιδέα…
Μια ζώσα ανάμνηση από τα χρόνια εκείνα…

Βοήθειά μας...

Ο Όμηρος

Ήταν όμηρος, δεμένος σε ξύλινο κατάρτι·
όμηρος του ίδιου του τού εαυτού.

Αποφασισμένος ν’ ακούει τις Σειρήνες για πάντα,
μα ποτέ του να μην τις αγγίζει.
Ποτέ να μην ενδίδει στον πειρασμό τού τώρα.

Είχε φτιάξει, βλέπετε, μέσα του ένα παραμύθι,
πως προορισμός του στη ζωή
ήταν να φτάσει σε κάποια μακρινή Ιθάκη…

* Βέβαια, ο Όμηρος ήταν και τυφλός…

Η σιωπή

Μια φορά μου 'χες πει
«Δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως…

μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη»

Λίνα Νικολακοπούλου
...

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον

Τα ποταπά αισθήματα
κι η μικροπρέπεια,
όσο καλά κι αν είναι κρυμμένα,
ξεχειλίζουν ακόμα και μέσα από
αδιάφορες λέξεις,
τυποποιημένες εκφράσεις
και λόγια του συρμού.