MSN

Γλυκιά παγίδα

Πέρσι το καλοκαίρι παγιδεύτηκα
ανάμεσα στη θάλασσα και τη στεριά,
ανάμεσα στον Ήλιο και τη Σελήνη.

Τέτοια γλυκιά παγίδα,
τέτοιο απόκοσμο χάραμα στην άκρη του γιαλού…
Μόνο στα όνειρα…

...

Κατάθεση ψυχής

Αι, της αγάπης μαχαιριά,
μας γάμησες την καρ(υ)διά!!



(είπαμε: στα λαϊκά άσματα προσθέτουμε πάντα! φωνήεντα…)

Υ.Γ. Έτσι δε λένε πάντα όλοι αυτοί οι μυστήριοι;

«Στην καινούρια μου δουλειά, έκανα κατάθεση ψυχής...»

Φυγή

«Θέλω να έχω μόνο πράγματα,

που μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν.

Ευτελή.

Δεν θέλω να δένομαι μαζί τους

και μετά να στεναχωριέμαι που τα έχασα»,

είπε και αρνήθηκε να δεχθεί ένα ακριβό δώρο από κάποιον φίλο.

Στη συνέχεια είπε αντίο και φεύγοντας αναρωτιόταν λυπημένος,

πώς έκανε το λάθος να έχει φίλους...

...

Μια βδομάδα λειψή…

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Είμαι λυπημένη.
Πάντα ζούσα τη νύχτα.

Μια νύχτα σαν και τούτη, ζεστή και μελαγχολική,
γεννήθηκε μέσα μου η σκέψη.
Την δεύτερη η αγάπη.
Και την τρίτη η ανάγκη.
Την τέταρτη νύχτα πέθανα.

Όχι, δεν μιλώ συμβολικά.
Τέσσερις νύχτες…

Κι από τότε γεννιόμουν Σαββατόβραδο και πέθαινα Τετάρτη…

Τώρα τα μάγια λύθηκαν

κι ούτε γεννιέμαι, ούτε πεθαίνω...

Και κάθε μέρα είναι Καθημερινή.

...

Χωρίς διαιτησία

Μετά από σκέψη, ξανακατέληξα στην αρχή,

πως δεν χρειάζεται κανείς προστασία,

πάρα μόνο αν είναι κάτω των 8 ετών.

Ο καθένας βάζει μόνος του τα χεράκια του

και βγάζει τα ματάκια του.
Πρέπει να υποστεί τις συνέπειες.

Όπως επίσης, ο καθένας έχει το δικαίωμα

να γνωρίζει τι συμβαίνει όσον τον αφορά

και να αποφασίζει μόνος του, πώς θα δράσει.

Οι διαιτητές είναι περιττοί στις ανθρώπινες σχέσεις.

Και συχνά ιδιοτελείς…

Ή απλώς μαλάκες…

Απελπισία

Περίπου στα μισά της διαδρομής,

ακούμπησα κάτω το σακίδιο μου και ξάπλωσα στο χώμα.

Το καταφύγι ήταν πολύ μακριά ακόμα

κι η επιστροφή γεμάτη γκρεμούς.

Πώς έφτασα μέχρι εδώ;

Έκλεισα τα μάτια και προσευχήθηκα

να διακτινιστώ στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Χωρίς πίστη όμως

δεν εισακούγεται καμιά σου επιθυμία·

κι έτσι μόλις ανέτειλε ο ήλιος,

παράτησα το σακίδιο στη μέση του πουθενά

και βούτηξα στο κενό…

...

Oh yes, it is…

He heard it through a gravevine;

the circles of hell are unwanted but full,
while heaven is empty and still unavailable…

W. H. A.T. Ann Audtistico (English-Spanish poetess)

...

Πάει κι αυτό

Τέλειωσε άλλη μια παρτίδα από ‘κείνο το παιχνίδι,

το πώς το λένε,
που παίζουν τ’ αγοράκια με τα κοριτσάκια

και μετά τραβάνε όλοι μαζί τις κοτσίδες και τα τσουλούφια τους…

Ψάρακλες μέχρι τα γεράματα,

παίζουμε καλά μόνο όταν δεν μας νοιάζει η έκβαση του παιχνιδιού.

Όποιος νοιάζεται, σκοντάφτει και τη μούρη του λεκιάζει.

Κι όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα.

Μούσια…

Όποιος λέει ψέματα, τη βγάζει καθαρή

και φεύγει με έπαθλο ένα δάκρυ

και 5 μούντζες από τους φίλους του χαμένου.

Σκατοπαίχνιδο… δεν ξαναπαίζω.

Ώ ρε βαρεμάρα…

Καλά, μπορεί και να ξαναπαίξω, άμα λάχει.

Σε καμιά εικοσαριά χρόνια…

...

Το στερεότυπό μου

Έδεσα έναν γκόμενο με τη σκέψη απ’ όλες τις πάντες,
χέρια-πόδια, μην μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες,
τον στερέωσα καλά να μην πέφτει,

κι έγινε κατ’ αρχήν στέρεος.

Με τον καιρό

κι επειδή ήταν τρομερός τύπος,
έγινε το στερεότυπό μου.

Είναι το δικό μου στερεότυπο,
το θαυμάζω και το υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου.

Το μόνο,
πως κάθε τόσο πρέπει να πηγαίνω και να τον ξαναστερεώνω,
γιατί χαλαρώνει η δέσμια σκέψη μου… γμτ!!

Τότε μπερδεύομαι…

...

Blogs

«Διανοούμενοι»
λογοχαριεντίζονται
κι αερογαμούν

...

Αδιέξοδο

Μην μ’ αγαπάς. Με κουράζει η αγάπη.

Κι αν δεν στο πω ποτέ;
Τη νοιώθω.

Κι αν φύγω μακριά;
Θα υπάρχει.

Κι αν πάψω να υπάρχω εγώ;
Θα θυμάμαι.

Να σκοτώσω την αγάπη;
Θα την αναπολώ.

Τι θέλεις να γίνει;
Θέλω να ψάχνω την αγάπη.

Να σου την κρύψω;
Είναι αδιέξοδο, μωρό μου. Τώρα πια ξέρω…

Και τι να κάνω;
Θα συνεχίσεις εσύ να μ’ αγαπάς κι εγώ να ψάχνω την αγάπη.

Μα αφού τη βρήκες!

Δεν με καταλαβαίνεις…
Δεν σε καταλαβαίνω…

Μωρό μου, βαριέμαι…
Κι εγώ στεναχωριέμαι…

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι…
Και πώς να μην στεναχωριέμαι;
…

Αγάπη μου;
…

Αγάπη μου; Αγάπη μου; Αγάπη μου;

...

Είμαστε ήδη εδώ...

Δεν αρκούν τα βήματα

που κάποτε θα οδηγήσουν σε κάποιον προορισμό·

κάθε βήμα οφείλει να είναι βήμα και προορισμός μαζί.

Goethe

...

Πειράζει;

Τι σε κάνει να βαριέσαι; Τι σου κρατάει το ενδιαφέρον; Γιατί;
Είμαστε όλοι τόσο αλλιώς...

Να λυσσομανάς για κάτι ιδιόρρυθμο,
να χασμουριέσαι στα πολύχρωμα πάρτυ…

Να φτιάχνεσαι με τα μικρά δικά σου,
να χαλιέσαι με τα «αντικειμενικώς» σημαντικά κι ωραία…

Είμαστε εμείς και έτσι είναι…
Πειράζει;

Κρατήσου

Σεργιάνι στην ψυχή σου.
Πόλεμος. Ανακωχή. Ειρήνη. Θάνατος.
Επωδός προδιαγεγραμμένης πορείας.

Καλοκαιρινή σερενάτα στους βράχους.
Λειψυδρία.
Πέρασμα πάνω από δύσβατα γεφύρια.
Σάλτο μορτάλε.

Περίγραμμα ενός ορίζοντα σκοτεινού.

Κούραση. Περιχαράκωση.
Βεβαιότητες και αυτοματισμοί.
Μεμονωμένοι περισπασμοί από το τίποτα.

Χειμώνας. Γλιστράς…
...

Ζεν 2

Οι στιγμές σου αφηρημένα βλέμματα, περαστικά, τυχαία…
Παίρνουν τα πράγματα το χρώμα των ματιών σου…

Σαν όμως η ύπαρξη πάψει προς ώρας να χαζεύει,
σαν η ψυχή αφουγκράζεται κι ο χρόνος αιωρείται…

…τότε και μόνον τότε αισθάνεσαι,

πως ζεις αληθινά…
...

Ζεν

Ένα άγγιγμα στα ακροδάχτυλα,

ολόκληρος ο κόσμος…

...

Περιμένοντας

Στην αμμουδιά κείτονταν δύο κοχύλια,
ξεβρασμένα από τη θάλασσα πριν χρόνια πολλά.

Εγκαταλελειμμένα απ’ το σκουλήκι τους,
κουβαλούσαν μέσα τους μονάχα τον αχό απ’ την αλλοτινή ζωή τους.

Το σκουλήκι… ας ήταν σκουλήκι· αυτό τά 'κανε να σαλεύουν…

Τώρα πια έρμαια στους αέρηδες και στα χέρια βάναυσων παιδιών,
συντρόφευε το ένα τ' άλλο

και γύρω βότσαλα… και γύρω πέτρες κι άμμος...

Πέτρα κι αυτά, περίμεναν να λιώσουν και να εξαφανιστούν
απ' του καιρού τ' ανάλαφρο γλείμμα…
Ή κάποια φουσκοθαλασσιά να τα σαρώσει
και να χαθούν μέσα στο κύμα…

Ναι, μόνον αυτό περίμεναν·

μια κρύα μέρα του χειμώνα, να χαθούν…

Μα όμως... ίσως χάνονταν μαζί…

Αυτή ήταν η φρούδα τους κι ανόητη ελπίδα...

...

Κι όμως…

Κι όμως, ψυχή μου,
το κενό πλημμύρισε
από εσένα…

...

Comfortably numb

Ξύπνησα πολύ πρωί σήμερα. Είχε μουδιάσει το πόδι μου. Πολύ συχνά μου μουδιάζει κάτι τελευταίως. Μια το πόδι, μια το χέρι, το μυαλό κάθε νύχτα, η καρδιά κάθε που ανοίγω τα μάτια και θυμάμαι πάλι απ’ την αρχή…

Μια καινούρια ημέρα ξεκίνησε λοιπόν κι εγώ έχω πολλές ώρες μπροστά μου για να μουδιάσω ολόκληρη. Έχω να πάω και σε γάμο το βράδυ…

Τους γάμους τους τιμάω πάντα με μπόλικο αλκοόλ. Στον δικό μου είχα πάει ήδη φτιαγμένη. Περιμένοντας να τελειώσει ο προηγούμενος -ήταν βλέπετε, και ακόμα είναι, πολύ in η εκκλησία που παντρεύτηκα- είχα πλακώσει τις βότκες, ενώ στο άλλο σπίτι ο μέλλων τότε σύζυγός μου κατάπινε με τους φίλους του σφηνάκια τεκίλας.

Ωραία μέρα… ωραία νύχτα… Δεν θυμάμαι τίποτα… Έχω μόνο μια αμυδρή εικόνα ενός ετερόκλητου πλήθους να με κοιτάζει με περιέργεια και στη συνέχεια να μου σφίγγει το χέρι… Δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιοι μου ευχήθηκαν τότε βίο ανθόσπαρτο… Μουδιασμένη…

Στο τέλος της χαιρετούρας είχε μουδιάσει και το στόμα μου από το πολύ χαμόγελο… Να, αυτό ήταν κάτι πρωτότυπο… το θυμάμαι…

Γάμος και σήμερα λοιπόν… Πάω να γίνω όμορφη για να στηθώ στην ουρά μιας ακόμα μεγάλης στιγμής…

Περιττό να σας πω, πως θα είμαι μουδιασμένη…
...