Παρένθεση

Και ναι… κατάλαβε πια, τι έπρεπε να κάνει. Θα τον άφηνε να φύγει απ’ την καθημερινότητά της. Έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε εκεί ποτέ.

Εκείνη θα συνέχιζε το δρόμο της, θα φλέρταρε, θα έπαιζε, θα έλιωνε σε ξένες αγκαλιές. Και θα εναπόθετε τις ερωτικές της περιπέτειες στα πόδια του, θα του αφιέρωνε τον πόθο και τη γλύκα των φιλιών, που θα έκλεβε απ’ τους άλλους.

Εκείνος θα ήταν ο φωτογράφος της. Θα απαθανάτιζε τις στιγμές ηδονής, που ο ίδιος είχε εμπνεύσει στο μέχρι τότε ανηδονικό μυαλό της.

Και οι δυο τους θα αναστέναζαν σε μια σχέση φαντασιακή… απόμακρη… μια σχέση αλλιώτικη απ’ τις άλλες…