Όταν ήμουνα μικρή, ένα από τ’ αγαπημένα μου βιβλία ήταν το «Όταν o ήλιος» της Ζωρζ Σαρρή. Εκεί έγραφε η μικρή ηρωίδα, πως θα μπορούσε ν’ αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο απ’ το βιβλίο της ζωής της στο ρήμα «πεινάω». Ήταν βλέπετε στην Κατοχή τα μικράτα της. Εγώ -μεγάλη πια, αλλά ακόμα και για πάντα ηλίθια- θα αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ σε μια άλλη λεξούλα. Τη λεξούλα, που κλείνει άλλο ένα κεφάλαιο απ' το βιβλίο της ζωής μου: Αντίο...
(Πάντα κάτι αποχαιρετάμε, έτσι δεν είναι; Πάντα...)
...
2 σχόλια:
πΟλύ όμορφη η εικόνα σου.
;))
Καλημέρα.
(χωρίς αντίο)
sigmataf ναι... τη βρήκα κι εγώ πολύ αντιπροσωπευτική... Σ' ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου